Μέχρι εκείνο το απίθανο καλοκαίρι που στα γήπεδα της Πορτογαλίας η ελληνική σημαία κυμάτιζε πρώτη, δεν είχαμε και τίποτα σπουδαίο να επιδείξουμε όσον αφορά τις ικανότητές μας στο ποδόσφαιρο. Η χώρα μας πάντα συμμετείχε στις προκριματικές φάσεις των μεγάλων διοργανώσεων (Μουντιάλ και Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα), ενώ είχαμε συμμετάσχει σε ένα Euro το 1980 και σε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο το 1994. Στο Ευρωπαϊκό είχαμε στη φάση των ομίλων δύο ήττες από Ολλανδία και Τσεχοσλοβακία και μια ισοπαλία με τη Δυτική Γερμανία. Στο Μουντιάλ, η εμπειρία ήταν τραγική... Αργεντινή και Νιγηρία μας φιλοδώρησαν με τεσσάρες, ενώ η Βουλγαρία ήταν καλή μαζί μας και σταμάτησε στα 2.
Το έπος της Πορτογαλίας και η «βαριά κληρονομιά»
Φτάνουμε, λοιπόν, στο 2004. Όταν ο Στέλιος Γιαννακόπουλος κατά την αναχώρηση της ομάδας είπε πως «Πάμε να το πάρουμε», όλη η Ελλάδα γελούσε. Κανείς δεν το πίστευε, ίσως ούτε και ο ίδιος. Κι όμως το σύστημα του Ότο και η προσήλωση των ποδοσφαιριστών στις οδηγίες του έγραψαν την δική μας «χρυσή σελίδα» στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Η Ελλάδα πήρε το Euro και έκτοτε η πορεία της ομάδας άλλαξε μια και καλή. Μπορεί να μην πήγαμε στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006 στη Γερμανία, όμως είχαμε παρουσία στο Euro 2008, στο Μουντιάλ του 2010, στο Ευρωπαϊκό του 2012 και φέτος είμαστε στις 32 ομάδες που βρίσκονται στη Βραζιλία. Κοινώς, από τις πέντε μεγάλες διοργανώσεις που έγιναν, είχαμε συμμετοχή στις τέσσερις.
Δεν ξέρω πόσο μεγάλο βάρος μπορεί να κουβαλούν οι παίκτες του Σάντος. Είναι σίγουρο πάντως πως η 12η θέση στην Παγκόσμια κατάταξη, την οποία κατείχαμε για καιρό, είναι σπουδαίο επίτευγμα. Όπως και η συμμετοχή μας στις παραπάνω διοργανώσεις. Η Ελλάδα έχει πιάσει εδώ και πάρα πολλά χρόνια το «ταβάνι» της. Θέλουμε δεν θέλουμε, αυτοί είμαστε, αυτά μπορούμε να κάνουμε. Δεν διαθέτουμε τους μάγους της μπάλας που έχουν οι Βραζιλιάνοι. Δεν έχουμε παίκτες που μπορούν να αναπτυχθούν αστραπιαία, όπως οι Γερμανοί. Ούτε καν ποδοσφαιριστές με τις ατομικές δυνατότητες των Ολλανδών που με μια τους ντρίπλα μπορούν να χαζέψουν όλη την αντίπαλη άμυνα. Διαθέτουμε, όμως, ψυχή και σύστημα και εκεί νομίζω πως πρέπει να σταθεί η ομάδα στον τελευταίο αγώνα της για τους ομίλους απέναντι στην Ακτή Ελεφαντοστού.
Το 0-0 με την Ιαπωνία δεν είναι κακό σκορ, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς πως παίζαμε για 50 λεπτά με παίκτη λιγότερο. Καταφέραμε και τελειώσαμε τον αγώνα με τη μικρότερη απώλεια βαθμών και είμαστε ακόμα ζωντανοί στο κυνήγι της πρόκρισης. Αρκεί η Κολομβία να παρουσιαστεί όπως πρέπει με τους Ιάπωνες κι εμείς να τα δώσουμε όλα για όλα κόντρα στην Ακτή Ελεφαντοστού.
Η τύχη είναι με το μέρος μας. Αρκεί μόνο να αναφέρουμε πως οι Κόλο και Γιάγια Τουρέ, οι παίκτες που μαζί με τον Ντρογμπά είναι το βαρόμετρο της Ακτής, έχουν ήδη επιστρέψει στη χώρα τους για να πενθήσουν τον χαμό του αδερφού τους. Το θέμα είναι να βρούμε τον τρόπο, ώστε να υποστηρίξουμε αυτή την τύχη. Και δεν βλέπω άλλον, από το να ξαναπαίξουμε με το ίδιο πάθος που δείξαμε όταν ο Κατσουράνης είδε τη δεύτερη κίτρινη και έκατσε στον πάγκο μέχρι το τέλος του αγώνα με τους Ιάπωνες.
Όπως δήλωσε και ο Παπασταθόπουλος μετά τη λήξη του ματς: «Ας κάνουμε μια νίκη να φτάσουμε τους 4 βαθμούς κι ας γίνει έπειτα το θέλημα του Θεού». Ή των Κολομβιανών, λέω εγώ...
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις από την εγχώρια και διεθνή showbiz στο yupiii.gr
