Γιατί επιλέξατε το συγκεκριμένο έργο του Σοντερλό Ντε Λακλό;
Ο τρόπος που επιλέγω τα έργα που ανεβάζω έχει άμεση σχέση με τα ερεθίσματα που εισπράττω από τον περιβάλλοντα χώρο. Δεν κατασκευάζω ένα βιογραφικό με τους ρόλους μου. Έχω την εντύπωση ότι ένα από τα βασικά προβλήματα που βιώνουμε αυτόν τον καιρό, είναι ο τρόπος που έχουμε αντιδράσει σε αυτή την απελπισία που ουσιαστικά οδηγηθήκαμε. Ένας ολόκληρος κόσμος πίστεψε ότι μπορεί να συμβεί κάποια συγκεκριμένη αλλαγή, είδε ότι δεν θα συμβεί και είναι πλέον με το πρόσωπο κολλημένο στον τοίχο σε μια πλήρη απόγνωση. Και όταν υπάρχει αδιαφορία, δημιουργείται ένα μεγάλο κενό. Ιστορικά έχει αποδειχτεί ότι αυτό που έρχεται για να γεμίσει το κενό είναι τερατώδες. Αυτό ήταν το έναυσμα για να ασχοληθώ με αυτό το έργο. Το πως δηλαδή μια ολόκληρη ομάδα ανθρώπων αδιαφορεί εντελώς λόγω συναισθηματικής κόπωσης, απόγνωσης, βαρεμάρας και μη πίστης σε οτιδήποτε πρόκειται να αλλάξει και πόσο οδηγείται ουσιαστικά στην απόλυτη μια αδιαφορία για αυτά που την περιβάλλουν. Την ίδια στιγμή που αυτός ο χώρος αδιαφορεί γύρω του χτίζεται ένα περίεργο τοίχος από τέρατα, ως επί το πλείστον. Τα τείχη είναι κυκλώπεια. Εκείνη την περίοδο η έννοια του " liberta" ήταν μια επαναστατική στάση που μιλούσε για τη διαφωτιστική αλλαγή των πραγμάτων κουβαλούσε και έναν μεγάλο κίνδυνο, το απόλυτο στοιχείο του ατελέσφορου έχει στο μέλλοντα χρόνο μια άλλη μορφή. Τη μορφή της πλήρους κοινωνικής αδιαφορίας. Κατά τη γνώμη μου αυτό είχε διακρίνει ο Λακλό και αυτό ήθελε να δηλώσει.
Γιατί αποφασίσατε να τοποθετήσετε το έργο στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο;
Έχουμε το παραπάνω ως λέμβο και ήθελα να μιλήσω για το σήμερα τοποθετώντας το έργο στην περίοδο του μεσοπολέμου και πιο συγκεκριμένα στα 1933, την ημέρα που καίγεται το κοινοβούλιο στο Βερολίνο, μια πυρκαγιά που λέγεται ότι ουσιαστικά την είχε βάλει ο ίδιος ο Χίτλερ. Θέλω να μιλήσω για αυτό το τέρας το οποίο έχει αρχίσει να αναπτύσσεται πατώντας βεβαίως στη μεγάλη κρίση και την ανεργία εκείνης της εποχής. Έξι εκατομμύρια άνεργοι στη Γερμανία ενώ η αστική τάξη αδιαφορούσε γλεντώντας απασχολούμενη με το τι συμβαίνει στον δικό της μικρόκοσμο. Το τέρας του ναζισμού ανεπτύχθη ιστορικά τότε κι έχω την εντύπωση ότι κινδυνεύουμε κάτι τέτοιο να συμβεί και τώρα. Η απόγνωση, η κρίση , η ανεργία υπάρχει και η αστική τάξη σφυρίζει αδιάφορα.
Με τι μορφή πιστεύεται ότι θα εμφανιστεί το «τέρας» στην Ελλάδα;
Με την ίδια ακριβώς μορφή. Δεν είμαι σίγουρος ότι όταν η ιστορία επαναλαμβάνεται , αυτό γίνεται ως φάρσα. Γιατί πολλές φορές η ιστορία επαναλαμβάνεται δραματικά.
Σε ένα σημείο του έργου αναφέρετε πως το αύριο μπορεί να μην είναι ίδιο αλλά όμοιο...
Στη φύση δεν υπάρχει ίδιο, υπάρχουν όμως όμοια πράγματα. Όλο το σύστημα βοήθησε στο ο σύγχρονος άνθρωπος να νιώθει ότι δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα στον κοινωνικό πολιτικό του χώρο. Ο πολίτης πείστηκε ότι τα πράγματα δεν αλλάζουν. Οι πολικοί έχουν φτάσει να αντιμετωπίζουν την χώρα ως ιδιοκτησία τους. Αν δεν καταλάβουν οι πολίτες ότι η χώρα τους ανήκει έτσι ώστε να αντιδράσουν με τον οποιοδήποτε τρόπο, η κατάσταση γίνεται όλο και πιο άσχημη. Πως όμως να συμβεί αυτό όταν έχει χαθεί η έννοια της συλλογικότητας ; Το σύστημα γνωρίζει πολύ καλά, πως η ευτυχία γίνεται ανατρεπτική όταν είναι συλλογική. Δεν θα επιτρέψουν η ευτυχία των ανθρώπων να αποκτήσει ένα συλλογικό όραμα.
Μέσα σε ένα τέτοιο πολιτικό πλαίσιο παρουσιάζεται ερωτικές ίντριγκες, οι οποίος είναι εξίσου επικίνδυνες; Στη σκηνή συνυπάρχετε με πολύ όμορφες γυναίκες.
Αυτό είναι αλήθεια, οι ερωτικές ίντριγκες όμως δεν παύουν να κινούνται σε έναν μικρόκοσμο με ακραία τύφλωση στον μεγάκοσμο. Η διανομή πιστεύω πως είναι τα 3/4 της επιτυχίας ενός θεατρικού έργου και η συγκεκριμένη διανομή είναι αυτό που ήθελα εξαρχής.
Ένας άνθρωπος λέτε στο έργο αλλάζει μόνο προς το χειρότερο. Το πιστεύετε αυτό;
Όχι, όμως η φράση αυτή την οποία λέει η Μερτέιγ και συμφωνεί ο Βαλμόν είναι ένα συμπέρασμα που αυτά τα δύο άτομα τα οποία είναι πλήρως χαλασμένα, και εντελώς ανίκανα να αγαπήσουν το θεωρούν ως φοβερή ανακάλυψη.
Στην κοινωνία μας υπάρχουν πολλοί τέτοιοι άνθρωποι;
Αυτοί οι άνθρωποι είναι ανίκανοι να αγαπήσουν και να αγαπηθούν, Αυτό βεβαίως οδηγεί σε μια κατάρρευση ακόμα και αυτού του καινούργιου ανθρωπολογικού τύπου που δημιουργείται. Ας ελπίσουμε ότι η νέα γενιά θα απενοχοποιηθεί από τον φόβο και τον τρόμο της έκφρασης του συναισθήματος. Η εποχή που ζούμε είναι αποχυμοποιημένη συναισθηματικά.
Ο Έλληνας φοβάται να αγαπήσει;
Το φαινόμενο αυτό δεν είναι εθνικό αλλά παγκόσμιο. Σίγουρα φοβάται. Έχουμε φτάσει στο σημείο να ανεκδοτολογούμε. Αστειευόμαστε, κάνουμε πλάκα και αυτό είναι ένα άλλο θλιβερό στοιχείο.
Πόσο επικίνδυνες είναι οι ανθρώπινες σχέσεις;
Καμία σχέση δεν είναι επικίνδυνη. Φοβόμαστε ότι είναι επικίνδυνες. Άλλωστε και στο έργο, ενώ ο Βαλμόν και η Μερτέιγ έχουν την εντύπωση ότι σκηνοθετούν τις ζωές των άλλων, δημιουργώντας ένα είδος επικινδυνότητας σε αυτές τις σχέσεις, τιμωρούνται, με την αδυναμία μιας είσπραξης συναισθήματος από τον άλλο.
Η νέα γενιά θα φέρει την αλλαγή, ή θα δυστυχήσει φορώντας τα παπούτσια των γονιών της;
Η νέα γενιά θα κάνει την αλλαγή, όταν αποφασίσει ότι είναι ορφανή. Διάβαζα τις προάλλες για το «σύνδρομο του Τηλέμαχου» που μιλά για έναν που ουσιαστικά περιμένει πάντα έναν απόντα πατέρα για να τον καθοδήγει. Πιστεύω ότι ουσιαστικά η νέα γενιά πάσχει από αυτό το σύνδρομο,. Δεν έχει καμία πατρική καθοδήγηση και για αυτό φταίει η δική μας η γενιά που ουσιαστικά ποτέ δεν ενηλικιώθηκε. Θέλοντας να διατηρήσουμε μια νεανική στάση συμπεριφερόμαστε στα παιδιά μας σαν να είμαστε φίλοι τους. Αυτό ήταν έγκλημα. Γιατί φοβόμασταν μη χάσουμε το θώκο της εξουσίας και τους λέγαμε υπάρχει χώρος να κάτσετε δίπλα μας.
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις από την εγχώρια και διεθνή showbiz στο yupiii.gr
