Μελίνα Ασλανίδου, Τάμτα, Ευρυδίκη
Η κοινωνία προχωράει, οι νοοτροπίες και οι άνθρωποι αλλάζουν, η τεχνολογία εξελίσσεται, όμως η κακοποίηση των γυναικών είναι ένα φαινόμενο που συνεχίζει να υπάρχει. Πώς το εξηγείτε αυτό;
ΕΥΡ.: Υπάρχουν κάποια θέματα που, δυστυχώς, συνεχίζουν να είναι ταμπού για την κοινωνία μας, κυρίως επειδή οι άνθρωποι ντρέπονται να μιλήσουν ανοιχτά γι’ αυτά. Ένα τέτοιο είναι και η βία κατά των γυναικών, φαινόμενο που υπήρχε πάντα. Για μένα είναι ντροπή το 2015 να κλείνουμε τα μάτια σ’ αυτές τις άσχημες καταστάσεις και να μην απλώνουμε το χέρι να βοηθήσουμε τις γυναίκες που το έχουν ανάγκη.
Μ. Α.: Το νόμισμα έχει δύο όψεις. Από τη μια υπάρχει το διαδίκτυο, όπου ο καθένας μπορεί ανά πάσα στιγμή να βρει βοήθεια από ειδικούς σε θέματα κακοποίησης και όχι μόνο, από την άλλη, όμως, υπάρχει το οικογενειακό περιβάλλον, που κάποιες φορές μεγαλώνει παιδιά χωρίς αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση. Το ίδιο περιβάλλον είναι που ωθεί αργότερα μια γυναίκα να ανέχεται μια κατάσταση βίας, προκειμένου να μη διαλύσει την οικογένειά της και εκτεθεί στον κοινωνικό της περίγυρο. Πάντα, όμως, υπάρχει ελπίδα και περιθώριο βελτίωσης της ζωής μας. Ακόμη κι αν μια γυναίκα δεν έχει αυτοπεποίθηση, μπορεί σταδιακά να την κατακτήσει και να αναγεννηθεί.
Τι πιστεύετε ότι κρατάει εγκλωβισμένες κάποιες γυναίκες σε μια λάθος σχέση ή ένα λάθος γάμο, με αποτέλεσμα να μην τολμούν να κάνουν ένα βήμα παρακάτω στη ζωή τους;
Τ.: Νομίζω ότι ο φόβος είναι που τις κρατάει εγκλωβισμένες σε μια κατάσταση που δεν τους αξίζει. Ο φόβος να αλλάξουν τις συνήθειές τους και να τραβήξουν έναν καινούργιο, δικό τους δρόμο. Για μένα, το πιο συγκλονιστικό σ’ αυτές τις ιστορίες είναι ότι πολλές γυναίκες φοβούνται ή ντρέπονται να μιλήσουν ανοιχτά για το θέμα της κακοποίησης –είτε σωματικής είτε λεκτικής– που δέχονται, ενώ αρκετά συχνά δεν το παραδέχονται ούτε στον ίδιο τον εαυτό τους. Εάν δε μιλάμε ανοιχτά γι’ αυτό το θέμα, δεν μπορούμε και να το αντιμετωπίσουμε ή να το εξαλείψουμε.
Μ. ΑΣ.: Διανύουμε μια εποχή όπου τα πράγματα έπαψαν να είναι τόσο υλιστικά, λόγω της κρίσης. Σήμερα, μια γυναίκα 35 ετών είναι πιθανό να μην μπορεί να βρει ούτε δουλειά, γι’ αυτό και να μην μπορεί να αφήσει μια άσχημη σχέση ή έναν κακό γάμο. Ο σεβασμός και η αγάπη είναι το παν στις ανθρώπινες σχέσεις.
Προσωπικά έχετε ποτέ κακοποιηθεί σε σχέση σας;
ΕΥΡ.: Όχι, ευτυχώς ποτέ. Είχα την τύχη να μεγαλώσω σε μια οικογένεια με αρχές και πολλή αγάπη. Οι γονείς μου με ανέθρεψαν με την ιδέα να είμαι ελεύθερη και να διεκδικώ αυτά που θέλω στη ζωή μου, πάντα βέβαια ακολουθώντας τις συμβουλές τους γιατί, κακά τα ψέματα, ένα παιδί δεν μπορεί να λειτουργεί αυτοβούλως.
Μ. ΑΣ.: Δεν έχω φτάσει ποτέ στο σημείο να επιτρέψω σε κάποιον σύντροφο να «πατήσει» πάνω σε μένα. Έτσι κι αλλιώς, οι καλλιτέχνες είμαστε ιδιαίτερα πλάσματα, γι’ αυτό και χρειάστηκε από μικρή να δουλέψω πολύ τις σχέσεις μου σε επίπεδο αυτογνωσίας και αυτοπεποίθησης. Έχω βιώσει τέτοιο περιστατικό στο κοντινό μου περιβάλλον. Ελπίζω η φίλη μου, που μας διαβάζει τώρα, να είναι καλά. Είναι στενάχωρο να ζεις από κοντά μια τέτοια κατάσταση και να βλέπεις ένα δικό σου άνθρωπο να κακοποιείται. Πιστεύω ότι όσο μπορούσα τη βοήθησα και ήμουν δίπλα της. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, όμως, πρέπει το θύμα να συνειδητοποιήσει αυτό που του συμβαίνει και ν’ αλλάξει τη ζωή του.
Τ.: Ναι, είχα πέσει στο παρελθόν θύμα ψυχολογικής βίας μέσα σε σχέση μου. Έχω νιώσει το φόβο να θέλω να ξεφύγω από μια κατάσταση και να μην μπορώ. Καταλάβαινα ότι αυτή η σχέση δε μου ταίριαζε, ότι ήταν λάθος, αλλά επειδή ήμουν αρκετά μικρή χρειάστηκε να περάσει χρόνος ώστε να τα βρω με τον εαυτό μου και να συνειδητοποιήσω τι μου συνέβαινε. Μόλις το κατάλαβα, πάτησα γερά στα πόδια μου και πήρα τα μέτρα που χρειαζόταν να πάρω.
Περισσότερα στο HELLO! που κυκλοφορεί
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις από την εγχώρια και διεθνή showbiz στο yupiii.gr
