ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ…:
«Η μόνη αγάπη που πραγματικά σου ανήκει είναι αυτή που χαρίζεις. Το έχω βάλει αυτό το τσιτάτο, μέσα σ’ ένα από τα κομμάτια του δίσκου μου. Γενικά, εκφράζομαι και προσπαθώ να δείχνω στον άλλον την αγάπη μου. Ψέματα. Όχι να τη δείχνω, να του την εκφράζω. Δεν είμαι τσιγκούνης στην αγάπη, δωρεάν είναι, δεν κοστίζει κάτι. Και προτιμώ να πω το “σ’ αγαπώ”, παρά να το δείξω, γιατί αυτό δεν περιγράφεται με πράξεις. Μπορεί να είναι μόνο ένα χαμόγελο, μπορεί όμως και να βουτήξεις μπροστά σ’ ένα αυτοκίνητο για να σώσεις τον άλλο. Ή να φας τη σφαίρα γι’ αυτόν. Δεν σκεφτόμουν πάντα έτσι. Μικρός ήμουν πολύ εσωστρεφής, δεν επικοινωνούσα τα συναισθήματά μου εύκολα. Τώρα άλλαξα -αν και οι κοινωνικές μου ικανότητες αναπτύσσονται καλύτερα το βράδυ, τα πρωινά δεν πολυμιλάω. Στην εφηβεία μου ανοίχτηκα αρκετά- με φίλους, με γνωστούς, ελευθερώθηκα. Θα ήθελα, όταν αγαπώ κάποιον, να του το δίνω να το κρατά σίγουρα. Να το ξέρει. Να βάζω τον εαυτό μου σε δεύτερη μοίρα. Αλλά, τελικά, ό,τι κάνουμε το κάνουμε για τον εαυτό μας. Ακόμα κι όταν το κάνεις για τον άλλον, ουσιαστικά το κάνεις για σένα…Τις προάλλες, ήμουν σε μία φάση τρέλας, γιατί μετακόμιζα και χτύπησε το τηλέφωνο. Μου ζήτησαν από την “Κιβωτό του Kόσμου ” να πάω να τραγουδήσω, ανήμερα του Αγίου Αντωνίου, για τον πατέρα Αντώνιο. Εγώ δεν μπορώ να πω “όχι”. Ενώ, λοιπόν, δεν μπορώ με τους χρόνους που έχω να το κάνω τη δεδομένη στιγμή, τους απαντώ θετικά. Μου άρεσε που θα στήριζα την όλη φάση, αν και δεν τα κατάφερνα με το πρόγραμμά μου. Την επόμενη ημέρα, έπρεπε να είμαι εκεί στις 14.00. Από το σπίτι μου φεύγω στις 13.20, γνωρίζοντας ότι δεν θα είμαι ποτέ στην ώρα μου. Για κακή μου τύχη, χάνομαι στο δρόμο. Άρχισα να νευριάζω, να τα παίρνω και να λέω “Γιατί θεέ μου, για καλό σκοπό το κάνω. Στείλε τους αγγέλους σου να μου ανοίξουν το δρόμο και να με πάνε στην ώρα μου!”. Εκεί, λοιπόν, που ήμουν online με τον θεό και τους αγγέλους και περίμενα μία απάντηση, βλέπω στον απέναντι τοίχο “πάψε να γκρινιάζεις και οργανώσου!”. Εκεί συνήλθα. Φτάνω στον χώρο της συναυλίας και τα συζητώ όλα αυτά με τον πατέρα Αντώνιο, ο οποίος μου είπε πως, ό,τι χτίζουμε το χτίζουμε για εμάς. Ακόμα και για τον άλλον να το κάνεις, ουσιαστικά το δικό σου σπίτι χτίζεις. Για να αγαπήσεις κάποιον πρέπει να μην τον έχεις ανάγκη. Το “αγαπάω” σημαίνει “χαίρομαι” και “δίνω”, ενώ το “έχω ανάγκη” σημαίνει “φοβάμαι” και “ζητάω”».
THE SHOW MUST GO ON
«Η σκηνή σου δίνει τεράστια δύναμη! Το μικρόφωνο, το πατάρι, η αίσθηση, τα πάντα. Σε φτιάχνουν, σε καυλώνουν όλα αυτά. Είναι περίεργο και υπεράνθρωπο πράγμα. Μου έχει τύχει να είμαι με πυρετό, να μην μπορώ να σηκωθώ από το κρεβάτι και με το που πατάω πάνω στο σανίδι, ξαφνικά να αποκτώ άλλη ενέργεια. Μου έχει τύχει επίσης, εκεί που χοροπηδούσα ανέμελος και ελεύθερος σαν κατσίκι, την άλλη μέρα να ξυπνήσω και να πονάνε τα κόκαλά μου γιατί το σώμα μου έδινε παραπάνω πράγματα… Κάποτε έπαιρνα δύναμη και ενέργεια από τις ανασφάλειές μου. Ίσως γιατί ήμουν ένα κλειστό εγωκεντρικό παιδάκι που δεν ανοιγόταν και δεν το έπαιζαν πολύ στο σχολείο. Ξαφνικά, βρήκα ένα χώρο στον οποίο μπορούσα να εκφραστώ, να μιλήσω, να είμαι εγώ. Από το ένα άκρο πήγα στο άλλο. Ξέρεις, αν στο δημοτικό σου κατεβάσουν τα παντελόνια μπροστά σε όλους, η ντροπή σε κατακλύζει, αλλά φτάνει και σε ένα στάδιο που της καίγεται η φλάντζα. Οπότε εκεί είναι που λες “χέστηκα”. Έχοντας κάψει αυτή τη φλάντζα, δεν με ενοχλούσε πια το τι θα κάνω πάνω στη σκηνή. Την όποια μου ανασφάλεια τη χρησιμοποιούσα πάντα υπέρ μου. Μετά ξανακλείνει η φλάντζα της ντροπής, σαν παρθενοραφή και ντρέπεσαι. Και μετά πάλι το ξεπερνάς. Δεν είναι ότι είμαι ξεδιάντροπος, αλλά ξεπερνάς τα όριά σου στη σκηνή και το κάνεις για την προσωπική σου βελτίωση. Περνάς από πολλά στάδια… Η σχέση με τη σκηνή είναι ερωτική. Αυτό μου έλεγε τις προάλλες και ο Σαββόπουλος, που είχαμε βρεθεί για έναν καφέ και το συζητούσαμε. Τώρα πια η σκηνή με τρέφει. Κάποτε μου κάλυπτε τις ανασφάλειες, τώρα η σκηνή μου δίνει έκσταση. Μου δίνει απανωτούς οργασμούς. Μήπως να κόψουμε το sex; (γελά δυνατά). Μπα! Πολλές φορές έχουν συμβεί διάφορα περιστατικά με τους θαμώνες από κάτω. Γελούν, αισθάνονται οικεία μαζί σου, ανεβαίνουν ξαφνικά επάνω σε διακόπτουν και λες “Ουάου, το ζω αυτό; Δεν μπορεί!”. Μαγεία!».
ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ ΚΙ ΕΓΩ
«Η φιλία, η αγάπη και ο έρωτας έχουν πολλά κοινά. Πιστεύω, αλλά κατά προσέγγιση. Ο καθένας μας, το έχει διαφορετικά στο κεφάλι του. Εμένα δεν μου αρέσει να υποχρεώνομαι στους ανθρώπους. Ενώ έχω πολλούς φίλους, δεν ζητώ, δεν απαιτώ πράγματα από αυτούς. Προχθές μετακόμισα και έκανα πολλή ώρα να σκεφτώ να τους πάρω να βάλουν ένα χεράκι βοηθείας κι αυτοί. Μπήκα σε ένα περίεργο τριπάκι. Είπα “μα, γιατί να αγγαρέψω τώρα τον τάδε; Κρίμα είναι!”. Ο κόσμος έχει χιλιάδες πράγματα πια στο μυαλό του. Δεν ζούμε στη ρομαντική εποχή που ήμασταν πιο αθώοι και ανέμελοι. Μπορεί να είναι και ηλικιακό. Στα 20 σου λες “έλα ρε μαλάκα, άσε την γκόμενα και πάμε να καυλαντίσουμε μαζί!”. Σήμερα πρέπει να τον πάρεις και να του πεις “μπορείς να αφήσεις λίγο τη γυναίκα σου, τα παιδιά σου και όπως θα σχολάς από τη δουλειά, πριν πας στο σουπερμάρκετ, να έρθεις από το σπίτι να κουβαλήσουμε κάνα έπιπλο;”. Έχουμε αλλάξει πολύ. Χαίρομαι που δεν είχα απαιτήσεις μεγάλες από τους φίλους μου. Σέβομαι την προσωπική τους ζωή και την οικογένειά τους. Και όχι, δεν προδόθηκα από φίλους. Κι άτομα που δεν συμπάθησα από την αρχή, έτυχε να δέσουμε μετά και να κάνουμε παρέα. Για κάποιους οι φίλοι είναι η οικογένεια που επιλέγεις εσύ. Εν μέρει ισχύει κιόλας. Από την άλλη, εγώ μεγάλωσα σε μία οικογένεια -είμαστε τρία αδέλφια- όπου πήρα τεράστια αγάπη από τους δικούς μου. Έφαγα τρελή στήριξη σε όλα. Ο πρώτος ορισμός της φιλίας είναι τα αδέλφια μου. Όλοι οι άνθρωποι χωρίζουμε σε κατηγορίες τους ανθρώπους, για τους οποίους θα τρώγαμε τη σφαίρα. Ο πρώτος άνθρωπος που θα πάω, αν χρειαστώ κάτι, θα είναι ο αδελφός μου».
ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΚΑΙ ΕΓΩ
«Ενστικτωδώς, λειτουργείς διαφορετικά στις γυναίκες απ’ ό,τι στους άντρες. Παράδειγμα, όταν μαθήτευα ηλεκτρονικός στον “Ευκλείδη” στη Θεσσαλονίκη, ήμασταν 32 αγόρια μέσα στην τάξη. Καταλαβαίνεις τι γινόταν… Κάγκουρες όλοι! Παίρναμε τα φακελάκια του Lipton, τα βρέχαμε και τα πετούσαμε να κολλήσουν στο ταβάνι. Ήμασταν μέσα στη μαλακία. Με το που μπήκε μία γκόμενα μέσα στην τάξη, όλοι αλλάξαμε. Η “αγέλη” έγινε μαντρί με πρόβατα. Κύριοι! Έχω γυναίκες φίλες, με τις οποίες κάποτε έτρεχε κάτι ερωτικό και καταφέραμε να το εξελίξουμε σε φιλία. Αυτό είναι εφικτό. Σε κάποιες, όμως, περιπτώσεις δεν γίνεται. Με την πιο στενή μου φίλη πάντως, δεν υπήρξε καθόλου το ερωτικό στοιχείο. Αν μου αρέσει μία κοπέλα, δύσκολα την προσεγγίζω. Ντρέπομαι, κωλώνω; Όπως θες πες το. Ανάλογα με το ποια γουστάρεις. Υπήρξε περίπτωση που ούτε το ματάκι δεν της έκλεισα και έκατσε. Εκεί έχεις την αυτοπεποίθηση και λες “οκ, το ‘χω!”. Όμως, υπήρξε και άλλη μία περίπτωση που μου πήρε δύο χρόνια για να την πλησιάσω. Αυτό που θέλουν οι γυναίκες από μένα -αυτό που έχω καταλάβει δηλαδή- είναι η αποκλειστικότητα... Αν είναι δύσκολο αυτό; Ο μεγάλος Γιάννης Ζουγανέλης, έχει πει τη σπουδαία φράση “ η μονογαμία σκοτώνει τη μονογαμία!”. Από εκεί και πέρα είναι θέμα επιλογής».
ΠΟΤΕ ΘΑ ΚΑΝΕΙΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ, ΠΑΝΟ;
«Δεν έχω ιδέα! Δεν θέλω να παντρευτώ, αλλά μπορεί στο μέλλον να θελήσω να κάνω ένα παιδί. Βλέπω τους φίλους μου που μου λένε “μαλάκα, έτσι και κάνεις ένα παιδί, θα αλλάξει όλη σου η ζωή!”. Δεν καταλάβαινα τι εννοούσαν. Όταν είδα τη ζωή τους, που δεν έχουν πολύ χρόνο, που δεν είναι πια οι ίδιοι το κέντρο του κόσμου τους, που έχουν νούμερο ένα στις προτεραιότητες το παιδί, τότε το συνειδητοποίησα και είπα “είμαι πολύ οκ, όπως είμαι σήμερα”. Ειλικρινά, δεν θέλω να αλλάξω τη ζωή μου, δεν υπάρχει και λόγος άλλωστε. Περνάω μια χαρά. Ζω τη συντροφικότητα και μου αρέσει. Πιστεύω στο για πάντα, αλλά όχι όπως όλοι. Ίσως σε μία άλλη διάσταση που ο χρόνος δεν έχει καμία σημασία - η στιγμή που είπες το “για πάντα” να έμεινε και για πάντα. Αυτή η έκρηξη, το συναίσθημα… Δεν ξέρω! Άκου κάτι. Ήταν δύο Ινδιάνοι, οι πιο όμορφοι της φυλής και πάνε στον μάγο για να τους ευλογήσει, να παντρευτούν και να μείνουν για πάντα μαζί. Τους λέει τότε ο μάγος: “εσύ κορίτσι, θα μου φέρεις το ωραιότερο γεράκι από την απέναντι πλαγιά κι εσύ, αγόρι, τον ωραιότερο αετό”. Οι Ινδιάνοι του φέρνουν μπροστά του τα δύο πουλιά και τότε εκείνος τους δίνει ένα κορδόνι και τους λέει “δέστε τους τα πόδια και αφήστε τα να πετάξουν ελεύθερα, να είναι για πάντα μαζί”. Τα αφήνουν να πετάξουν και τότε είδαν πως, τα δύο πουλιά, πλατάγιαζαν τα φτερά τους χωρίς να μπορούν να πετάξουν και το συναίσθημα που είχαν κάποτε, τους έβγαινε σε επιθετικότητα, αφού τσιμπούσαν το ένα το άλλο, στη μάχη τους να ελευθερωθούν. Το συμπέρασμα του μεγάλου μάγου: Αν θέλει κάποιος να είναι μαζί με κάποιον άλλον, μπορεί να το κάνει χωρίς να τον έχει δεμένο. Πρέπει οι δύο άνθρωποι να είναι ελεύθεροι και να πετούν παράλληλα».
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις από την εγχώρια και διεθνή showbiz στο yupiii.gr
