Ο πατέρας του Αποστόλη Τότσικα, Γιάννης, θυμάται και μοιράζεται τις αναμνήσεις του από τον γιο του: «Από παιδί ήταν στον κόσμο του. Έφευγε από το σπίτι μας στο Βόλο και χανόταν. Πήγαινε βόλτες με τους φίλους του, ξεχνιόταν και γύριζε πολλές ώρες μετά σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Λες και είχε λείψει μόνο δέκα λεπτά για να πεταχτεί στο περίπτερο, ενώ αυτός μπορεί να έκανε τον γύρο του Βόλου!», ενώ ο Αποστόλης συμπληρώνει: «Μη νομίζεις, ωρίμασα σε πολλά - η Ρούλα με βοήθησε πολύ σε κάποια από αυτά- κατά τα άλλα όμως, παραμένω ίδιος κι απαράλλακτος. Ακόμα κάνω τις τρέλες και τις σκανταλιές μου» θα μου πει. «Σε αντίθεση με μένα που από παιδί, είμαι πιο χαμηλών τόνων και αρκετά ήσυχος» θα συμπληρώσει ο Θανάσης.
Φέτος και οι τρεις -πατέρας και δύο γιοι- θα κάνουν μαζί το «RHESUS», μία ταινία σε σκηνοθεσία του Θανάση Τότσικα με πρωταγωνιστές τον πατέρα και τον κατά δύο χρόνια μικρότερο αδελφό του. «Μέχρι τώρα, έκανα ταινίες μικρού μήκους, αυτή θα είναι μία κανονική ταινία, γιατί γούσταρα να συνεργαστώ με τον Αποστόλη και τον πατέρα μου, αν και ποτέ δεν μου δόθηκε η ευκαιρία μέχρι τώρα». Η ταινία, όπως μου εξήγησαν αργότερα, πραγματεύεται τη σχέση δύο αδελφών, όπου ο μεγαλύτερος αναζητά τον μικρότερο, λόγω κάποιου προβλήματος που αντιμετωπίζει. Τι μηνύματα θέλουν να περάσουν; «Το κλασικό, ότι το αίμα νερό δεν γίνεται. Ό,τι κι αν συμβεί σε δύο αδέλφια, ο δεσμός τους είναι άρρηκτος - εκτός πια κι αν θέλουν κι οι δύο να κόψουν κάθε επαφή», μου λέει ο σκηνοθέτης. «Το εύκολο στη συνεργασία με τον Θανάση είναι ότι επικοινωνούμε απόλυτα, έχουμε κοινή αισθητική και οπτική των πραγμάτων», συμπληρώνει ο Αποστόλης. «Σπάνια θα διαφωνήσουμε κι αν αυτό γίνει τότε θα είναι για χαζούς λόγους, του τύπου “δεν σου άρεσε αυτή η ταινία; Είναι δυνατόν;”, αλλά αυτές είναι οι χαζοκόντρες του πενταλέπτου. Αμέσως κάνουμε μια πλάκα, χαβαλεδιάζουμε και το ξεπερνάμε». Πάντα έτσι ήταν οι σχέσεις τους; «Όχι», θα πει πρώτος ο Θανάσης. «Επειδή είμαι μεγαλύτερος, εκεί κοντά στην εφηβεία, απομακρυνθήκαμε λίγο-λογικό ήταν. Ο ένας ήταν από εδώ κι άλλος από εκεί. Δεν είχαμε ίδιες παρέες, φίλους κλπ.», ενώ ο Αποστόλης με τη σειρά του θα προσθέσει: «Κοίτα, πάντα ήμασταν κοντά. Ποτέ δεν θυμάμαι να μαλώσαμε άγρια ή σοβαρά για κάποιο θέμα. Τα λύναμε αμέσως. Ψιλοχαθήκαμε μόνο όταν έφυγε ο αδελφός μου για την Αθήνα για να σπουδάσει. Έπειτα από δύο χρόνια ήμασταν όπως και πριν. Σήμερα έχουμε κοινές παρέες, βγαίνουμε…». «Ας τους να λένε!», πετιέται ο πατέρας τους. «Ναι, ήταν πάντα αγαπημένοι, αλλά ο ένας με τον άλλον δεν είχαν καμία σχέση. Ο Θανάσης, ήταν ήπιο παιδί, ενώ ο Αποστόλης διαβολάκος! Πού να συναντηθούν; Σκέψου ότι ο Θανάσης είχε κατασταλάξει ότι ήθελε να γίνει σκηνοθέτης από το δημοτικό, ενώ ο άλλος ήθελε να γίνει κασκαντέρ σε ταινίες». Γελούν. Τον διακόπτει ο Αποστόλης: «Αυτό το ήθελα πολύ! Πάντα έκανα ακραία πράγματα!». Όπως τότε που τον προκάλεσε ένας σκηνοθέτης λέγοντάς του ότι δεν μπορούσε να πηδήξει από ένα συγκεκριμένο ύψος, ενώ εκείνος το έκανε και ράγισε τη φτέρνα του. Ή τότε που πήδηξε από τον τέταρτο όροφο της πολυκατοικίας του στο απέναντι διαμέρισμα, επειδή είχε ξεχάσει τα κλειδιά του. «Μία φορά επίσης είχα περάσει κάτω από ένα φορτηγό και ευτυχώς η τσάντα που φορούσα στους ώμους μου, πιάστηκε στην εργαλειοθήκη του, γιατί όπως πήγαινα να βγω, διέσχιζε τον δρόμο ένα μηχανάκι. Αν περνούσα θα με χτύπαγε! Έχω κάνει πολλά…».
Μέχρι να γίνει ηθοποιός ο Γιάννης δούλεψε και στην οικοδομή για να τα βγάλει πέρα. «Ήταν πολύ δύσκολα τα πράγματα. Η οικοδομή ήταν μια χαρά. Μέχρι τότε όμως, κατοχή ήταν θυμάμαι, δεν είχαμε να φάμε και κλέβαμε από τους φούρνους μια φραντζόλα ψωμί. Μια φορά, από τη βιασύνη μου έπιασα το ψωμί, που δεν είχε ψηθεί ακόμα, ήταν υγρό ζυμάρι και τσουρουφλίστηκαν τα χέρια μου. Άλλες φορές, μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά, παίρναμε μία σκάλα, ανεβαίναμε στις σκεπές, στήναμε καρτέρι και περιμέναμε να έρθει κάνα περιστέρι να το πιάσουμε και να το φάμε. Τότε σου μιλάω για πείνα, όχι αστεία. Γι’ αυτό και είμαι χαρούμενος που τα παιδιά μου δεν γνώρισαν αυτές τις καταστάσεις. Ποτέ δεν ήμασταν πλούσιοι ή ευκατάστατοι, αλλά το φαγητό δεν έλειπε. Ούτε τα βασικά. Σε μένα έλειψαν όμως». «Κι αν μου έλειπε κάποιο παιχνίδι δεν το καταλάβαινα», θα πει με τη σειρά του ο Αποστόλης. «Η επαρχία έχει το καλό ότι δένεσαι με τους ανθρώπους. Είναι πιο αγνοί, πιο εγκάρδιοι και ζεστοί. Δεν θα διστάσει κάποιος να μοιραστεί τα πράγματά του μαζί σου. Ούτε τα χρήματα ξοδεύονται γρήγορα. Όλη τη ημέρα ήμασταν στις αλάνες και στις πλατείες με τα ποδήλατά μας ή παίρναμε καμιά μπίρα από το περίπτερο και πηγαίναμε να αράξουμε στα προαύλια».
Φωτογραφίες: Ρούλα Ρέβη
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις από την εγχώρια και διεθνή showbiz στο yupiii.gr
