Ο παρουσιαστής και παραγωγός του J2US παραχώρησε συνέντευξη στο DownTown και τον Πάνο Ζόγκα, όπου και μίλησε για την οικονομική του καταστροφή, αλλά και για το πως κατάφερε να αναγεννηθεί.
Είσαι αυτοδημιούργητος, με πολλές ανατροπές στη ζωή σου. Κάνε μου ένα σύντομο life story.
«Είμαι από τον Πειραιά, από μια μέση οικογένεια, και είμαι περήφανος που ποτέ δεν στηρίχτηκα στα λεφτά του πατέρα μου. Έχω άλλα τρία αδέρφια, έναν αδερφό και δύο αδερφές, ξεκίνησα από το μηδέν στον επιχειρηματικό χώρο και χωρίς καμία βοήθεια από κανέναν. Μετά το σχολείο, μπήκα στη Σχολή Εμποροπλοιάρχων, μπάρκαρα μάλιστα για έξι μήνες. Με θυμάμαι να ήμαστε στη Βραζιλία και να υποφέρω. Πήρα τον πατέρα μου τηλέφωνο κλαίγοντας και του είπα: «Σε παρακαλώ, βοήθησέ με να γυρίσω πίσω. Θα κάτσω να διαβάσω, να μπω σε μια σχολή». Γύρισα, τελείωσα την ΑΣΟΕΕ, μετά δούλεψα σε τράπεζα, αλλά και εκεί δεν με χώραγε ο τόπος. Και επειδή το ένστικτο και το συναίσθημα είναι αυτά που υποκινούν τις αποφάσεις μου, τα παράτησα όλα και πηγαινοερχόμουν στο Βερολίνο για να είμαι μαζί με τον τότε έρωτά μου. Μέσα σε ένα αεροπλάνο γεννήθηκε η ιδέα να κάνω κάτι δικό μου που να έχει σχέση με τα ταξίδια που τόσο αγαπούσα».
Και έτσι φαντάζομαι έγινε η AirFastTickets.
«Ακριβώς. Για να φτιάξω την AirFastTickets πήρα δάνειο -μάλιστα από έναν τοκογλύφο- και στην αρχή τίποτα δεν ήταν ρόδινο. Αλλά εμένα, όταν με πιάσει το γινάτι, θα κάνω τα πάντα για να πετύχω αυτό που μου έχει μπει στο μυαλό. Ήθελα η AirFast να ξεχωρίσει. Έτσι, έπειτα από πολλή δουλειά, πολλές απογοητεύσεις, πολύ κόπο, η εταιρεία άρχισε να αναπτύσσεται ραγδαία και διεθνώς. Βέβαια, δεν υπολόγιζα -και ήταν λάθος μου- ότι στη δουλειά για να πετύχεις πρέπει να κάνεις συμμαχίες. Ήμουν εντελώς αντίθετος με αυτό. Τα κεντρικά γραφεία της εταιρείας ήταν στις ΗΠΑ, όπου είχα εγκατασταθεί και εγώ, στη Νέα Υόρκη. Όταν αρνήθηκα να συμμετέχω σε επαγγελματικές ομάδες του ταξιδιωτικού χώρου, ανταγωνιστές κατάφεραν και μου έκλεισαν την άδεια έκδοσης εισιτηρίων για κάποιες χώρες. Από εκεί ξεκίνησε η κρίση που οδήγησε στην καταστροφή. Άρχισαν τα αρνητικά δημοσιεύματα και, για να μη στα πολυλογώ, από εκεί που είχα μια ραγδαία αναπτυσσόμενη επιχείρηση, με τεράστιους τζίρους, βρέθηκα στο μηδέν».
Μπορείς να μου πεις νούμερα;
«Η εταιρεία έκανε τζίρο 5 εκατ. τη μέρα. Είχα γραφεία σε 12 χώρες και 1.700 άτομα προσωπικό. Όταν ξεκίνησαν τα προβλήματα, άρχισα να πουλάω όλα τα προσωπικά περιουσιακά μου στοιχεία -σπίτια, αυτοκίνητα, σκάφος-, για να κρατήσω την εταιρεία. Δεν άντεξα οικονομικά και τελικά αποφάσισα να την πουλήσω σε Κινέζους επενδυτές, με τον όρο πως θα παρέμενα στη διοίκηση. Βρήκαν ένα παράθυρο στη συμφωνία, με απέλυσαν, έκλεισαν τα γραφεία της Ευρώπης και βρέθηκα στο μηδέν, ταπί».
Πώς εννοείς τη λέξη «ταπί»;
«Θα σου πω το εξής: μετά την εξαγορά και μέχρι να τακτοποιήσω τις οικονομικές υποχρεώσεις που είχε η εταιρεία στην Ελλάδα, για να αξιοποιήσω το κέρδος μου από την εξαγορά, δεν είχα ούτε ένα ευρώ στην τσέπη για να πάρω το λεωφορείο, να πάω να κάνω ραντεβού. Δεν ήθελα να το αντιληφθούν οι γονείς μου, έτσι ούτε που μου πέρασε από το μυαλό να δανειστώ χρήματα από εκείνους. Είχα φτάσει σε έναν πάτο συναισθηματικό, ψυχολογικό, επαγγελματικό. Και εκεί ταρακουνήθηκα και είπα: «Μόνος μου έκανα ό,τι έκανα, τώρα μπορώ να το ξαναχτίσω από την αρχή». Είχα αποκτήσει τεράστια επαγγελματική εμπειρία και δεν είχα δικαίωμα να την πετάξω στα σκουπίδια. Είχα κάνει ραντεβού με τους μεγαλύτερους επιχειρηματίες -όπως ο Donald Trump προτού γίνει πλανητάρχης-, ανθρώπους που όχι απλώς τους γνώριζα αλλά κάποιους τους είχα και ως επενδυτές. Ήμουν και πολύ μικρός τότε, 30 χρονών. Ωραίο το δράμα, αλλά έπρεπε να ξαναπάρω τη ζωή μου στα χέρια μου».
Εκείνη τη μαύρη περίοδο πού έμενες;
«Για ένα διάστημα, έμεινα με την τότε σχέση μου σε ένα μικρό διαμέρισμα 60τ.μ. στο Κερατσίνι. «Αγάπη μου, δεν με νοιάζει που τα χάσαμε όλα. Με νοιάζει να είμαστε οι δυο μας καλά και ας τηγανίζουμε γαύρο», έλεγα και ήμουν και πολύ χαρούμενος. Εκείνος ο γαύρος άξιζε πολύ περισσότερο από το πιο γκουρμέ δείπνο στο πιο ακριβό εστιατόριο του κόσμου».
Ένα από τα μαθήματα που πήρες εκείνη την περίοδο;
«Τα λεφτά είναι ένα εργαλείο, το μέσο για να πετύχουμε τον στόχο. Δεν είναι ο στόχος. Και αυτό το κοινότοπο που λένε όλοι πως «Τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία», ισχύει. Για εμένα εκείνο το διαμέρισμα των 60τ.μ. στο Κερατσίνι ήταν η καλύτερη βίλα του κόσμου. Γιατί συναισθηματικά ήμουν μια χαρά. Το πρόβλημά μου ήταν πως ένιωθα ότι είχα υποστεί τεράστια αδικία».
Τι ήταν αυτό που σε ενόχλησε περισσότερο;
«Ο τρόπος που με αντιμετώπισαν συνεργάτες, αλλά και κάποιοι φίλοι όταν έχασα τη δύναμή μου. Στο προσωπικό μου είχα φερθεί καλύτερα απ’ ό,τι στα αδέρφια μου. Στα γραφεία της AirFast είχαμε εστιατόρια, σινεμά, έκανα δώρο στους υπαλλήλους τα έξοδα για τα φροντιστήρια των παιδιών τους, όπως και πολλές ακόμη παροχές. Όταν χρειάστηκα τη στήριξή τους, την ηθική κυρίως, ελάχιστοι στάθηκαν δίπλα μου. Είμαι δοτικός άνθρωπος, και το βρακί μου μπορώ να σου δώσω αν μου το ζητήσεις. Απογοητεύτηκα όταν οι φίλοι μου, ειδικά από τον επιχειρηματικό χώρο, εξαφανίστηκαν. Εκεί που κάθε μέρα επιδίωκαν να συναντηθούμε, ξαφνικά ούτε τηλέφωνο. Το ίδιο και celebrities που μέχρι να χάσω την AirFast παρακαλούσαν κοινούς γνωστούς για να τους καλέσω στα parties μου».
Δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις του Yupiii.gr στο Google News
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις από την εγχώρια και διεθνή showbiz στο yupiii.gr
