Πιάνει δουλειά κατά τις 7 και είναι «εκεί» μέχρι το βράδυ που «θα σχολάσει» – ο Σταύρος χρησιμοποιεί αυτή την έκφραση γιατί είναι λαϊκό παιδί και ωραίος τύπος. Για να σας δώσω να καταλάβετε, ο Σταύρος είναι ένα πρόσωπο απολύτως αληθινό και πολλά φανταστικά μαζί: Φιλότιμος και χαρισματικός, τυπικό παράδειγμα του «ό,τι βλέπεις παίρνεις» – τον ρώτησα σήμερα το πρωί κάτι λίγα. Μου είπε πως γεννήθηκε Αθήνα και μένει στον Κολωνό και πάει γυμναστήριο στο Αιγάλεω ή αντίστροφα, 4 φορές την εβδομάδα αν και δεν έχει χρόνο.
Έχει μια αδερφή και οδηγεί μηχανή και καμιά φορά και αυτοκίνητο - έχει αργήσει μόνο μια φορά – θυμάμαι είχε νεροποντή και χωρίς τον Σταύρο στη δουλειά δυσκολευτήκαμε.
Είναι 29, λέει 30, έχει όμως κάτι σαν εμπειρία ζωής που την διαισθάνεσαι, δεν ξέρω πού την απέκτησε. Είναι βέβαιος πως όλα θα φτιάξουν αν το αποφασίσει, λες και κάνει ειδικές ασκήσεις στο γυμναστήριο στο Αιγάλεω, ο Σταύρος μπορεί να σηκώσει όλα τα βάρη του κόσμου και να μην ξεφυσήσει.
Επειδή η δύναμη του να είσαι άντρας παλιάς κοπής και αξιόπιστος είναι σπάνια, οι γυναίκες κάνουν σαν τρελές για τον Σταύρο.
Αν θες ζακέτα, ο Σταύρος θα κάνει ένα τσακ… και θα προσγειωθεί μία στους ώμους σου, θα σε κεράσει καφέ στο κυλικείο, χωρίς σαματά αν καταλάβει πως σου χρειάζεται. Αυτός ο καπουτσίνο αποκαθιστά την πίστη σου στην ανθρωπότητα – έτσι είναι ο Σταύρος: σιγουριά και διάσωση, δύο σε ένα και ένας για όλες. Ιππότης και σωματοφύλακας, ομολογουμένως κάπως σοσιαλιστής διότι σ' όλες τα ίδια κάνει... Πώς να τον παρεξηγήσεις;
Σκέφτομαι καμιά φορά να πάρω την μαμά του τηλέφωνο να την συγχαρώ για τον άθλο της, που μεγάλωσε ένα τόσο πράο και δυνατό γιο - τον συμπαθούν και οι άντρες, φαινόμενο σπάνιο στον ανώριμο κόσμο τους.
Μια μέρα ένα συνάδελφος, πολύ σοβαρό παιδί που εκτιμά τον Σταύρο, ήρθε συννεφιασμένος να μας εκμυστηρευτεί, γιατί μας έχει για εχέμυθους: «Χώρισα και τώρα πρέπει να πάρω τα πράγματα από το σπίτι της…» είπε και σ' αυτές τις περιπτώσεις υπάρχουν δυο επιλογές απάντησης: «Μη στενοχωριέσαι» και «ωχ ρε φίλε». Από αμηχανία, νομίζω πως απάντησα κάτι ανάλογο, ο Σταύρος ευτυχώς έσωσε τη συζήτηση: «Να τα μαζέψεις όλα . Να τα μαζέψεις μια φορά… Ό,τι κι αν έγινε, εσύ θα μαζέψεις –αν θέλεις έρχομαι να κουβαλήσουμε. Μην έχεις να γυρνάς, μη βρίσκει κι αυτή δικά σου πράγματα, δεν είναι ωραίο φίλε ούτε σωστό –πήγαινε και σήκωσε τα όλα. Μια κι έξω».
Τον θαύμασα πάλι τον άτιμο...
Όλοι κάπως, κάπου, ξέρουμε χωρίς να έχουμε ίσως αποκωδικοποιήσει τόσο σωστά, αυτό που ο Σταύρος ήδη γνωρίζει στα 30 του. Δεν ξέρω αν είχε σχέση μακροχρόνια, αλλά υποθέτω πως τέτοια γνώση δεν αποκτάς αλλιώς εκτός αν είσαι Σταύρος από τη φύση σου.
Είμαι υπέρ των χωρισμών υψηλής ποιότητας, όλοι πρέπει να είναι υπέρ: Να φεύγεις με στυλ, υπάρχει και μια ακεραιότητα πολύ σημαντική σε κάθε οριστική απόφαση. Τα αντικείμενα είναι τα πρώτα που πρέπει να εξαφανίζονται, μετά οι άνθρωποι, έπειτα η σχέση και τέλος τα συναισθήματα. Όμως είναι εντυπωσιακό το πώς τόσοι διαλέγουν κάτι άλλο- δηθεν πιο πολιτισμένο αλλά στην πραγματικότητα πολύ πιο σκληρό. Αν είσαι άντρας λύνεις το πρόβλημα –αν δεν λύνεται, φεύγεις πριν η τριβή κάψει τις καλές αναμνήσεις, οι κακές εξάλλου οφείλονται στα όσα γίνονται στο διάστημα «προς το τέλος»: Εκεί που κάνεις την στριφνή και εκείνος τον κακομαθημένο. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να λειτουργεί στα τελειώματα, βάσει σχεδίου-κανουμε ό,τι μπορούμε, ό,τι μας κατέβει.
Ξαναγυρνάς -αν είναι να ξαναγυρίσεις, όταν είναι ώρα. Και πάλι: απαιτείται χαρακτήρας για να βρεις στιγμή κατάλληλη –να μπεις σαν ήρωας και όχι σαν looser γιατί έτσι η επανασύνδεση καταντά απογοητευτικό, τζάμπα, μπρος- πίσω .
Τις σχέσεις και την σταθερότητα τους πλήττουν αφάνταστα οι χαμηλής ποιότητας χωρισμοί. Νομίζεις πως οριστικά δεν χάνεις κανέναν ποτέ, γιατί θα κρατήσεις μια επαφή πασάλειμμα και θα τον/την κατασκοπεύεις στο facebook –τι πυρηνική καταστροφή!
Σύμφωνα με τις στατικές, τα δύο τρίτα των γάμων που οφείλονται σε επανασυνδέσεις είναι επιτυχημένοι –όμως αυτές οι επανασυνδέσεις αφορούν σε σχέσεις που διαλύθηκαν «ξαφνικά». Η υποχρέωση σε αυτούς που αγαπήσαμε ή που κάποτε γουστάραμε ίσως είναι να τους απαλλάξουμε ξαφνικά. Ό,τι τελειώνει τελειώνει απότομα με το ανάλογο κλάμα. Μένεις με πόνο τόσο απερίγραπτο που είναι κωμικό για όποιον σε βλέπει να σέρνεσαι. Όσο περισσότερο υποφέρεις τόσο πιο αδιανόητο σου είναι το να «κρατήσεις επαφή».
Υπάρχουν, όμως, κάτι τύποι τόσο ανθεκτικοί που αντέχουν να είναι τόσο δραματικά αναποφάσιστοι. Οι χοντρόπετσοι κάνουν και συλλογή από κατά φαντασίαν σχέσεις. Τις κρατούν χλιαρές, να φυτοζωούν στον θερμοθάλαμο του «είμαστε κάπως φίλοι και κάτι υπαρχει» και «ίσως στο μέλλον-ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται».
Η τριβή, όμως, στη φυσική είναι δύναμη αντίστασης. Στη ζωή είναι επιθυμία να μην πάρεις λεβέντικη απόφαση –γι' αυτό και οι Σταύροι σπανίζουν και πρέπει να εκτιμώνται -αν βρείτε έναν σας παρακαλώ στείλτε του χαιρετίσματα.
Α.
Η Αθηναΐς Νέγκα στο twitter: @AthinaisNega
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις από την εγχώρια και διεθνή showbiz στο yupiii.gr
