Follow us

Η... Αθώα Τηλεοπτική Ιστορία Ενός Κόκκινου Buzzer: Περιμένοντας για χρόνια το πάτημα ενός κουμπιού

Την τελευταία δεκαετία, η ελληνική τηλεοπτική πραγματικότητα είναι άμεσα συνδεδεμένη με ένα… κουμπί. Ένα κουμπί, συνήθως, κόκκινου χρώματος, που καθορίζει, επιλέγει, διακόπτει, τελειώνει, και προσφάτως δημιουργεί ελπίδες κι όνειρα. Το buzzer!     

Νίκος Παρτσώλης
ΓΡΑΦΕΙ: ΝΙΚΟΣ ΠΑΡΤΣΩΛΗΣ
Buzzer - The Voice

Έβλεπα την Κυριακή το βράδυ την απογοήτευση στο πρόσωπο μίας γλυκύτατης ηλικιωμένης κυρίας, επειδή κανείς από τους coaches του «The Voice» δεν πάτησε το buzzer, κι έτσι η εγγονή της έχασε την ευκαιρία να ενταχθεί στο τηλεοπτικό προϊόν του ΑΝΤ1. Απογοήτευση, επειδή δεν πατήθηκε το buzzer, κι έτσι η νεαρή μεν, επαγγελματίας τραγουδίστρια δε εγγονή, δεν θα «μορφωθεί» μουσικά από ένα βραδινό σόου, δεν θα «πεταχτεί» στην αρένα της τηλεψηφοφορίας των τηλεθεατών, δεν θα στεφθεί νικήτρια του «The Voice» κι έτσι δεν θα ανοίγει το πρόγραμμα στα μπουζούκια της Αθήνας, τραγουδώντας στις 23:30 μπροστά σε άδεια τραπέζια. Αυτό το… άτιμο το buzzer, μόλις κατέστρεψε τα όνειρα της νεαρής αλλά και της γιαγιάς της.

Κάποτε βέβαια την εξουσία του buzzer την είχαν στα χέρια τους οι ίδιοι οι συγγενείς του παίκτη. Ένα μικρό, πάλι κόκκινο κουμπί μπροστά από τον καναπέ, όπου κάθονταν οι συγγενείς του παίκτη της «Στιγμής της Αλήθειας», τους έδινε το δικαίωμα να διακόψουν την εξέλιξη του παιχνιδιού, κι έτσι να μη μάθουμε ποτέ αν ο παίκτης είχε διαφορετικές επιλογές από αυτές που θα περίμεναν οι γονείς του να έχει. Όσο πιο σκληρή η ερώτηση, τόσο πιο πολλά τα λεφτά που διεκδικούσε ο παίκτης, και τόσο πιο δύσκολη η απόφαση των συγγενών: να σταματήσουμε τις αποκαλύψεις και τον δημόσιο εξευτελισμό της οικογένειας ή να πάρουμε τα λεφτά και να αγοράσουμε ένα σπίτι; Το buzzer πάντα έβαζε δύσκολα διλήμματα…

Ένα από τα μεγαλύτερα διλήμματα, που συνοδεύτηκε και με υψηλές τηλεθεάσεις, ήταν αυτό που είχε ο παίκτης του «Super Deal». Αυτή τη φορά, την εξουσία του -ω,τι σύμπτωση, πάλι κόκκινου- buzzer την είχε στα χέρια του ο ίδιος ο παίκτης! Να πατήσει το buzzer και να δεχτεί την προσφορά του «τραπεζίτη» κι έτσι να τελειώσει το παιχνίδι ή να συνεχίσει επιλέγοντας κι άλλη βαλίτσα, επιβεβαιώνοντας την αχόρταγη ανθρώπινη φύση για ρίσκο και τζόγο; Η πίεση που ασκούσαν οι συγγενείς -που ΚΑΙ σε αυτό το σόου ήταν παρόντες- επηρέαζε τον παίκτη. «Πάτα το!», «Μην το πατάς!», κι η οικογένεια διχαζόταν… Σε αντίθεση με το «The Voice», εδώ το πάτημα του buzzer τερμάτιζε το όνειρο. Το όνειρο για τα λεφτά, που θα έκανε την οικογένεια ευτυχισμένη…

Κι ύστερα ήρθε το buzzer εκείνο, που το πάτημά του σηματοδοτούσε τη λήξη των τηλεοπτικών μαρτυρίων των παικτών του «Wipe Out». Νερά , αφροί, λάσπες, μπουνιές από γάντια του μποξ φτιαγμένα από αφρολέξ, κλωτσιές από περιστρεφόμενες δοκούς, αδύνατη ισορροπία σε φουσκωτές σφαίρες, πάντα όλα αυτά με τη… χιουμοριστική περιγραφή των σχολιαστών, που με ευκολία έδιναν παρατσούκλια όπως «κοντή», «χοντρός», «γυαλάκιας» σε όποιον δεν τα κατάφερνε. «Διασκεδαστικό» τηλεοπτικό προγράμματα που μας εξοικείωσε στο να βλέπουμε κάποιον να ταλαιπωρείται και να διασκεδάζουμε με αυτό. (Στη συγκλονιστική ταινία «Unbroken» που έτυχε να δω πρόσφατα και είναι βασισμένη σε αληθινή ιστορία, οι αιχμάλωτοι πολέμου βρίσκονταν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, βουτηγμένοι κι εκείνοι σε λάσπες, που τους χτυπούσαν με μπουνιές, αληθινές όχι από αφρολέξ, που κι εκείνους τους κορόιδευαν αυτοί που τους αιχμαλώτισαν. Αλλά στην ταινία δεν υπήρχε buzzer για να σταματήσει το μαρτύριο. Και κυρίως δεν είχε πλάκα… ).

Πριν από δύο τηλεοπτικές σεζόν, γνωρίσαμε κι ένα buzzer που δεν καθόριζε μία συνειδητή επιλογή αλλά μία τυχαία. Το -κόκκινο εννοείται- buzzer του «Your Face Sounds Familiar», επέλεγε τυχαία με το πάτημά του ποιον καλλιτέχνη θα ενσάρκωνε την επόμενη εβδομάδα ο celebrity που συμμετείχε στο σόου. Το buzzer επέλεγε τον τρόπο που θα αλλοιωθεί το πρόσωπο, η φωνή, οι κινήσεις, ο χαρακτήρας του celebrity για μία εβδομάδα. Κι όσο πιο «άλλος» γινόταν απ’ αυτό που ίδιος ήταν, όσο πιο πολύ έμοιαζε σε κάποιον που ο ίδιος δεν ήταν, τόσο πιο υψηλή η βαθμολογία. Τόσο μεγαλύτερη η επιβράβευση.

Όλα αυτά βέβαια καμία σχέση δεν έχουν με τις πραγματικές ζωές μας. Είναι απλώς τηλεοπτικά προγράμματα, στα οποία παρακολουθούμε από τους καναπέδες μας να αλλάζουν οι άνθρωποι, να γίνονται άλλοι, να γκρεμίζονται τα όνειρά τους, να τους ειρωνεύονται, να ταλαιπωρούνται σωματικά, να χάνεται η ελπίδα που οι ίδιοι θεωρούν ότι θα τους σώσει, να μην έχουν τους συγγενείς στο πλευρό τους στις προσωπικές τους αποφάσεις, να μην επιβραβεύεται η μοναδικότητά τους αλλά η μετάλλαξή τους στο «κάτι άλλο», να αποκαλύπτουν δημόσια τις ενδόμυχες σκέψεις τους κι εμείς να παρατηρούμε… να σχολιάζουμε… και να περιμένουμε το επόμενο πάτημα ενός κουμπιού. Μέχρι τη στιγμή, που θα βρεθεί κι ένας «παίκτης» λίγο πιο ευαίθητος, και θα πατήσει οριστικά το δικό του «buzzer». Κόκκινο πάντα…

Περισσότερα κείμενα από τον Νίκο Παρτσώλη: http://www.yupiii.gr/author/nikos.partsolis/

Ο Νίκος Παρτσώλης στα social media:

https://www.facebook.com/nikos.partsolis

https://twitter.com/npartsolis

http://instagram.com/npartsolis

Σου άρεσε το κείμενο; Συμφωνείς; Διαφωνείς οριζοντίως, καθέτως και διαγωνίως; Κάνε το δικό σου σχόλιο παρακάτω. Το Yupiii θέλει και τη δική σου άποψη.
Διάβασε ακόμη:

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις από την εγχώρια και διεθνή showbiz στο yupiii.gr

Tags

Διαβάστε Ακόμα