Πράγματι, είναι εντυπωσιακό το πώς συνεχίζουν να γυρίζονται «τόσες» ταινίες όταν τουλάχιστον έναν χρόνο τώρα το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου και η ΕΡΤ, τα πάλαι ποτέ χρηματοδοτικά σιγουράκια της εν λόγω βιοτεχνίας (γιατί βιομηχανία δεν τη λες επ' ουδενί) έχουν δηλώσει ξεκάθαρη αδυναμία να βάλουν πλάτη στην έμπνευση κάθε ντόπιου σκηνοθέτη. Κόντρα σε όλες τις πιθανότητες λοιπόν, οι δημιουργοί δημιουργούν, το παλεύουν και μπράβο τους. Το θέμα είναι όμως από τι εμπνέονται.
Πριν από λίγες μέρες είδα τη «Θλιμμένη Τζάσμιν» του Γούντι Άλεν. Στις προσεχώς ταινίες, ξέρετε, αυτές που διαφημίζονται πριν από την έναρξη της ταινίας, μαζί με τους υπόλοιπους θεατές παρακολουθήσαμε τα τρέιλερ δύο νέων ελληνικών φιλμ: Το ένα ήταν το «Ο Εχθρός Μου» του Γιώργου Τσεμπερόπουλου και το άλλο το «September» της Πέννυς Παναγιωτοπούλου. Στο πρώτο, μια συμμορία μεταναστών μπαίνει στο σπίτι ενός προοδευτικού οικογενειάρχη, λεηλατεί τα πάντα και βιάζει την κόρη του.
Στο δεύτερο, μια μοναχική νεαρή γυναίκα, μετά το θάνατο του σκύλου της εισβάλλει ακάλεστη στην οικογενειακή ευτυχία μιας γειτονικής οικογένειας με άσχημες συνέπειες.
Είχα γίνει ήδη κουρέλι. Τι να μου πει και η «Τζάσμιν» ύστερα απ' αυτό; Πρόκειται για δύο ταινίες, που, όπως και το «Miss Violence» του Αλέξανδρου Αβρανά το οποίο διέπρεψε στο τελευταίο Φεστιβάλ Βενετίας, διαθέτουν σημαντική καλλιτεχνική αξία και βαρύτητα, αυτό δεν το αμφισβητεί κανείς. «Miss Violence» είπα; Υπόθεση: «Τη μέρα των γενεθλίων της ένα 11χρονο κορίτσι, αυτοκτονεί πέφτοντας από το μπαλκόνι».
Μια ακόμα ελληνική ταινία η οποία διεκδικεί αξιώσεις στα διεθνή κινηματογραφικά φεστιβάλ αυτή την εποχή είναι το «Luton» του Μιχάλη Κωνσταντάτου (επίσημη συμμετοχή στο Φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν). Εδώ τρεις κανονικοί διαφορετικοί άνθρωποι βιώνουν «τη βία και την αυτοπεριορισμό της εχθρικής κοινωνίας». Δείτε για να καταλάβετε:
«Στην Αιώνια Επιστροφή» του Αντώνη Παρασκευά της Ελίνας Ψύκου, πάλι, ένας δημοσιογράφος αυτοεξορίζεται σ' ένα άδειο ξενοδοχείο εκτός σεζόν και παρακολουθεί την υπόθεση της εξαφάνισής του από την τηλεόραση.
Κρίση, μοναξιά, βία, εγκληματικότητα, κατάθλιψη. Μαύρη μαυρίλα πλάκωσε, μαύρη σαν καλιακούδα.
Δεν διαφωνούμε, το σινεμά χώρας οφείλει να ακολουθεί τον παλμό της κάθε κοινωνίας. Αλήθεια όμως, αυτή η κοινωνία, οι ζωές μας είναι ΜΟΝΟ ΕΤΣΙ; Αυτό θέλουμε να πιστεύουμε; Αυτό θέλουμε να πιστεύουν οι άλλοι για μας;
Στα ανώτερα πνευματικά κλιμάκια του κινηματογράφου, οι κωμωδίες ήταν ανέκαθεν αμφισβητήσιμες. Οι μόνοι που έχουν καταφέρει να απενοχοποιήσουν το γέλιο είναι οι Γάλλοι. Θυμηθείτε τους «Άθικτους». Λέγεται σαρκασμός (sarcasme) και τσακίζει κόκαλα, αλλά με το γάντι, όπως το blackhumorτων Εγγλέζων...
Και όχι, αυτό δεν είναι «άνοιξη». Την άνοιξη ανοίγει η ψυχή σου.
Σου άρεσε το κείμενο; Συμφωνείς; Διαφωνείς οριζοντίως, καθέτως και διαγωνίως; Κάνε το δικό σου σχόλιο
παρακάτω. Το Yupiii θέλει και τη δική σου άποψη.
Διάβασε ακόμη:
Μισό Κιλό Ευτυχία: «Λίγα λόγια για το μέγεθος που μετράει αλλά δεν μετριέται» από Αντώνης Τζαβάρας
Μια Τηλε-Νοσταλγική Δευτέρα: «Ποια Μελέτη; Ποια Τατιάνα; Σήμερα με νοιάζει η Ντένη Μαρκορά» από τον Τάσο Μαστρογιάννη
Η Σχιζοφρένεια Των Καναλιών Και Το Μάρκετινγκ Του Τρελού: «Και ο τηλεθεατής του ΣΚΑΪ δέχεται επίθεση από ούφο» από τον Δημήτρη Τσακούμη
Τα 9 Ένοχα Γράμματα: «Όσα Πράγματα Πρέπει Να Ξέρω Τα Έμαθα Στο Νηπιαγωγείο» από την Κλεοπάτρα Πατλάκη
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις από την εγχώρια και διεθνή showbiz στο yupiii.gr
