Αν δηλαδή θέλεις να ανήκεις στην κάστα των κουλτουριάρηδων, πρέπει να υιοθετείς ένα συγκεκριμένο -όχι επιμελώς αλλά εντελώς ατημέλητο- dress code, να μη χτενίζεσαι, να μη σιδερώνεις τα ρούχα σου, να μην έχεις τίποτα επάνω σου που να χαρακτηρίζεται ως λαΐφσταϊλάδικο (με την παρεξηγημένη έννοια που απέκτησε ο όρος lifestyle από την αισθητική της νεοελληνικής μπουρζουαζίας και του ξανθού εξτένσιον). Εντάξει, κάθε ομάδα έχει τα σύμβολά της, ο μηχανόβιος δεν αποχωρίζεται ποτέ το Dainese μπουφάν του, το πανκιό τις παραμάνες του, ο σκωτσέζος το κιλτ του, όμως το να ξέρεις να ντυθείς για την περίσταση (με τους δικούς σου όρους και το προσωπικό σου στίγμα σε πρώτο πλάνο, φυσικά) είναι για μένα ένδειξη πολιτισμού και ενίοτε σεβασμού.
Στην Ελλάδα δεν τα πηγαίναμε ποτέ καλά με το «dress code» με τον τρόπο που τα πήγαιναν, για παράδειγμα, οι Άγγλοι οι οποίοι μεγάλωσαν σε μια κοινωνία ταξική και με ενδυματολογικούς περιορισμούς από τα σχολικά τους χρόνια (η στολή επιβάλλεται σε δημόσια και ιδιωτικά σχολεία) ως και τη σύνταξή τους (το ωράριο «nine to five» απαιτεί κοστούμι ακόμα και για τους οδηγούς λεωφορείων). Δεν ξέρουμε και ούτε χρειάστηκε ποτέ να μάθουμε τι σημαίνει black tie, τι σημαίνει white tie, τι είναι το κοκτέιλ ντύσιμο και τι το formal eveningwear. Όμως, όσο κι αν θέλεις να το παίξεις κουλ και άνετος, τύπου «για μένα δεν έχει σημασία η επιφάνεια αλλά η ουσία της δουλειάς μου», ε, όταν είσαι καλεσμένος σε βράβευση βάλε το ρημάδι το μαύρο κοστούμι. Ή εκείνο το Little Black Dress που το πιπιλάμε σαν χιλιομασημένη καραμέλα στα περιοδικά. Πόσω μάλλον όταν είσαι υποψήφιος και όχι απλώς καλεσμένος.
Ανέβαιναν χθες οι νικητές για να παραλάβουν το βραβείο τους και ένιωθα σαν να βρίσκομαι σε συναυλία στο Terra Vibe. «Ε, φίλε, το μπάσκετ είναι απέναντι» είχε πει ένας πορτιέρης σε κλαμπ στο Λουτράκι (late 90s θα ’ταν) σε έναν πιτσιρικά που λύσσαγε να μπει στο πάρτι του Καλοπίτα φορώντας βερμούδα. Τον μνημόνευσα χθες τον πορτιέρη κι ας μου την είχε δώσει τότε, όταν το επάγγελμά του ζούσε στιγμές δόξας και απολάμβανε τη γλυκιά γεύση μιας ανούσιας εξουσίας.
Το ρούχο δεν κάνει τον άνθρωπο, αλλά σίγουρα δίνει το στίγμα του. Και το να μπορείς να σταθείς ενδυματολογικά σε μια τέτοια περίσταση, όπως είναι η ίδια σου η βράβευση, σημαίνει ότι τιμάς και εσύ με τη σειρά σου τους ανθρώπους που θέλησαν να σε τιμήσουν. Αισθητικά και ενδυματολογικά η Ελλάδα παραπαίει πάντα στα δύο άκρα: ή αμπέχονο ή μπουζούκι. Μέση λύση δεν υπάρχει. Κρίμα όμως γιατί αυτή η λογική, η παράλογη δηλαδή σχέση μας με την αισθητική και την ομορφιά, η ενοχή μας να μας αρέσει το γυαλιστερό και το φινετσάτο, δεν ορίζει μόνο τις ενδυματολογικές μας επιλογές αλλά και τα πολιτιστικά μας προϊόντα.
Ακούς πολλούς να λένε ότι δεν τους αρέσει το ελληνικό σινεμά γιατί είναι μίζερο, ενώ οι δημιουργοί του απαντούν εύστοχα και αποστομωτικά «μα δεν υπάρχουν λεφτά». Ναι, το σινεμά θέλει πολλά λεφτά για να μη βγει μίζερο. Αν υπήρχαν, όμως, θα φορούσε ο πρωταγωνιστής ωραία ρούχα, θα ζούσε σε ένα σπίτι ονειρικό ή θα επικεντρώναμε πάλι σε μια δυσάρεστη απεικόνιση του ελληνικού περιθωρίου; Αν ένας καταξιωμένος και ταλαντούχος Έλληνας σκηνοθέτης έντυνε τον πρωταγωνιστή του όπως ο Τομ Φορντ στο «Ένας Άνδρας Μόνος» θα τον έκαναν οι άλλοι σκηνοθέτες παρέα, θα τον βράβευε η Ακαδημία ή θα τον αφορίζαμε όλοι μαζί ως λαϊφσταϊλά και εμπορικό; Και τι δηλαδή, ο Ταραντίνο είναι λιγότερο outsider, cool, και εναλλακτικός που πηγαίνει στις βραβεύσεις του με tuxedo;
Η Βάσω Παπαγιαννακοπούλου στο twitter και το instagram:
Σου άρεσε το κείμενο; Συμφωνείς; Διαφωνείς οριζοντίως, καθέτως και διαγωνίως; Κάνε το δικό σου σχόλιο παρακάτω. Το Yupiii θέλει και τη δική σου άποψη.
Διάβασε ακόμη:
«Κωνσταντίνα Σπυροπούλου: Μπορεί Να Γίνει Η Ελληνίδα Όπρα;» από τον Διονύση Θανάσουλα
«Η Αποκαθήλωση Του Ότο Ρεχάγκελ» από τον Νίκο Καλαμπάκα
«Όχι Άλλες "Φουσκωμένες Κοιλίτσες" Παρακαλώ!» από την Κάλλια Καστάνη
«Ποιοι Επιτέθηκαν Και Γιατί Στον Αντώνη Κανάκη» από τον Δημήτρη Τσακούμη
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις από την εγχώρια και διεθνή showbiz στο yupiii.gr
