Follow us

Η μοναξιά της απόγνωσης, η αντίσταση και η ελπίδα: Γιατί κρύβεστε κύριοι;

Ολόκληρη  η Ελλάδα καίγεται.  Η καρδιά της, το Σύνταγμα,  λίγο πιο δίπλα από το υποτιθέμενο κέντρο λήψης των αποφάσεων, την Ελληνική Βουλή, δονείται από την αγανάκτηση, την απόγνωση, την δίκαιη  διαμαρτυρία των χιλιάδων  συμπολιτών μας,  που φτάνουν εκεί όχι μόνο από την Αττική αλλά από ολόκληρη την χώρα.

Εύη Γιαρκιά
ΓΡΑΦΕΙ: ΕΥΗ ΓΙΑΡΚΙΑ

Άνεργοι νέοι που τους αναγκάζουν να γυρίσουν τις πλάτες τους στο μέλλον. Οικογενειάρχες με στραγγαλισμένες ελπίδες, που ζητούν δανεικά από τους συνταξιούχους γονείς τους για να πληρώσουν τα φροντιστήρια των παιδιών τους.

Μητέρες απλήρωτες από την δουλειά τους, αφού ο εργοδότης -λόγω της κρίσης – έχει καθυστερήσει κανά πεντάμηνο να καταβάλει τα δεδουλευμένα.

Μηχανικοί, που από τότε που έκλεισαν οι εταιρείες που δούλευαν, στέλνουν βιογραφικά και μέχρι να προσληφθούν κάπου, δουλεύουν σερβιτόροι σε παραλιακά καφέ.

Δημοσιογράφοι που κυνηγάνε με το τουφέκι 100 ευρώ στέλνοντας κείμενα σε διάφορα portals και αρκετές φορές δεν πληρώνονται ποτέ.

Ναυτικοί που δεν βρίσκουν να μπαρκάρουν, αδιόριστοι εκπαιδευτικοί που κάνουν τους ταξιτζήδες.

Ηλικιωμένοι, με συντάξεις πείνας, «τα περήφανα γηρατειά», τους αποκαλούσε κάποτε ο αείμνηστος Αντρέας, που ψάχνουν μπροστά στα μάτια μας κάδους σκουπιδιών για να βρουν κάτι να φάνε.

Μας ρήμαξαν. Μας διέλυσαν. Μας εξευτέλισαν.

Τους επιλέξαμε να διαχειριστούν τις τύχες μας και έσυραν στο χείλος του γκρεμού.

Τους ψηφίζαμε, ελπίζοντας κάθε φορά ότι κάτι θα αλλάξει και όλα άλλαζαν προς το χειρότερο.

Έχω ακούσει πολίτες να λένε: «ας φάνε δεν πειράζει αλλά να κάνουν και κάτι καλό για τη χώρα»

Βρέθηκαν στις καρέκλες της εξουσίας και έκαναν καλό μόνο στους εαυτούς τους.

Λαδώθηκαν, πήραν μίζες, αγόρασαν μεζονέτες κότερα. Κάθε καλοκαίρι τους καμαρώνουμε στα life style περιοδικά, να περιδιαβαίνουν αμέριμνοι με τις συζύγους τους στα σοκάκια της Μυκόνου. Να τρώνε αστακομακαρονάδες, ή να κάνουν jet ski.

Όλοι εμείς που μας βγαίνει ο πάτος για να μπορέσουμε να φύγουμε πέντε μέρες, ως είθισται και να κάνουμε τα μπάνια του λαού.

Δείξαμε, ανοχή, ίσως γιατί μέσα από αυτήν, καλύπταμε και τα δικά μας ελαττώματα σαν λαός. Να πιάσουμε πόρτα για το χειμώνα τoν βουλευτή, για να διορίσει τον γιο μας ή την κόρη μας, στην εφορία, το υπουργείο, κάπου στο Δημόσιο, όπου ναʼ ναι.

Ανώριμοι πολίτες και ακόμη πιο ανώριμοι πολιτικοί.

Όχι δεν τα φάγαμε μαζί.

Εκείνοι είχαν την διαχείριση της εξουσίας, και ροκάνιζε και ο περίγυρός τους. Η αυλή τους. Ο μπατζανάκης, ο ξάδελφος. Ο κουμπάρος.

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου άκουγα από τους μεγαλύτερους να λένε τη φράση «χρωστάνε και τα δισέγγονά μας».

Πάντα την κακή μας τύχη, ως πολίτες αυτής της χώρας, το στρίμωγμά μας, το σφίξιμο του ζωναριού κάπως το ονόμαζαν.

Λιτότητα, θυμάμαι, υποτίμηση της δραχμής, και τώρα το μνημόνιο. Και το μεσοπρόθεσμο. Κρίση. Γενικότερα. Τιμών αξιών, θεσμών.

Κι εμείς καλούμαστε σαν τα βόδια στο χωράφι να οργώσουμε χωρίς να μας δίνουν τροφή και νερό. Και μας μαστιγώνουν και από πάνω.

Και δεν τολμάμε να σηκώσουμε κεφάλι να αντικρίσουμε τον ήλιο.

Γιατί όλα αυτά τα παχύδερμα, οχυρωμένα πίσω από τη δημοκρατία, το Σύνταγμα και τους νόμους που οι ίδιοι δημιούργησαν μας κουνάνε το δάχτυλο και μας επιπλήττουν.

Κάνουν δηλώσεις ότι ναʼ ναι, για τανκς, ώρες ευθύνης, υποκινούμενες συγκεντρώσεις, το καλό της χώρας, τάχα μου.

Τώρα το σκέφτηκαν το καλό της χώρας; Που δεν τολμούν να κυκλοφορήσουν επειδή το γιουχάρισμα και το γιαούρτι πάει σύννεφο;

Όταν όλοι αυτοί βρίσκονταν κάθε βράδυ πρώτο τραπέζι πίστα στα μπουζούκια και κατασπαταλούσαν το δημόσιο χρήμα δεν σκέφτονταν το καλό της χώρας;

Σεμνά και ταπεινά το θυμάστε;

Όταν πρώην υπουργός, παντρεύτηκε στο Παρίσι με περισσότερη χλιδή απʼ ότι ο πρίγκιπας Ουίλιαμ και εκατοντάδες καλεσμένους που πήγαν στο γάμο, με όλα τα έξοδα πληρωμένα δεν σκέφτονταν το καλό της χώρας;

Άνθρωποι που ξεκίνησαν να κάνουν πολιτική με εισόδημα 40.000 ευρώ το χρόνο (όλοι γνωρίζουμε ποιοι ) και κατέληξαν με υπερπολυτελή κατοικία στην Εκάλη, σπίτι στην Αράχοβα και στη Σαντορίνη και εκατομμύρια ευρώ σε ελβετικές τράπεζες.

Που την εποχή που ήταν στα πράγματα τους βλέπαμε στις τηλεοράσεις πενήντα φορές την ημέρα και τώρα είναι άφαντοι.

Που είστε κύριοι;

Γιατί κρύβεστε;

Οι κατσαρόλες του Συντάγματος δεν ηχούν μόνο για τους πολιτικούς που τώρα βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας αλλά και για όλους εσάς που βλέπετε όλα αυτά από την ξαπλώστρα του σπιτιού σας δίπλα στην πισίνα.

Γιατί είστε συνυπεύθυνοι. Δεν τα φάγατε μαζί μας. Τα φάγατε μόνοι σας. Εκ περιτροπής, πρώτα έτρωγε ο ένας, μετά ο άλλος και πάει λέγοντας.

Και τώρα εμείς δεν έχουμε να φάμε.

Επίσης δεν έχουμε μνήμη. Δεν ευθύνεται για όλα τα δεινά της χώρας ο Γιώργος Παπανδρέου. Έχουν περάσει δεκάδες πριν από αυτόν και ο καθένας έβαλε το δικό του λιθαράκι στην κατρακύλα της χώρας.

Και τώρα εμείς οι πολίτες μόνοι, ( η μοναξιά της απόγνωσης) αφού οι κυβερνώντες είναι στον κόσμο τους και αυτό το διαπιστώνουμε καθημερινά, με τα φτερά κομμένα, τις ελπίδες ψαλιδισμένες, και τα όνειρα στον κάδο του μνημονίου, βιώνουμε ένα ζοφερό, εφιαλτικό, παρόν. Για το μέλλον; Δεν σκέφτεται κανείς μας. Σκοτεινό, δυσοίωνο, ανύπαρκτο.


Η ξεφτίλα που μας φόρτωσαν βαραίνει τους ώμους μας, οι τραγικά κακοί τους χειρισμοί, έχουν κάνει ανυπόφορη την καθημερινότητα μας. Κι όλοι εμείς μαραζώνουμε καθημερινά, από το ένα άκρο της Ελλάδας ως το άλλο προσπαθώντας όμως να αντισταθούμε, γιατί ο Έλληνας έχει την αντίσταση στο DNA του.

Όμως, όσο κι αν προσπαθήσουν δεν θα μπορέσουν να αφαιρέσουν από μέσα μας την ελπίδα. Αυτή, δεν πουλιέται δεν αγοράζεται, δεν εκποιείται, μόνο υπάρχει για να μας δίνει δύναμη έστω και την ύστατη ώρα.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις από την εγχώρια και διεθνή showbiz στο yupiii.gr

Διαβάστε Ακόμα