Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά: εμένα μου αρέσει ο Μάρκος Σεφερλής σε αυτό που κάνει. Για την ακρίβεια είναι τέλειος σε αυτό που κάνει. Και ορισμένες φορές είναι αστείο αυτό που κάνει. Αλλά εμένα δεν μου αρέσει αυτό που κάνει.
Τι κάνει τώρα; Υποδύεται τον αστυνόμο Μπέκρα που προσπαθεί να εξιχνιάσει τη δολοφονία ενός μεγαλέμπορου χαλβά, ανακρίνοντας τα περισσότερα άτομα της ζωής του στο κλισέ κάδρο ενός πάμπλουτου ήρωα: σύζυγος, κόρη, γιος, ερωμένη, φιλόδοξος υπηρέτης. Το πρόβλημα ξεκινά όταν όλη αυτή η ιδέα γίνεται σενάριο.
Φαντάζομαι ότι παγκοσμίως υπάρχουν σχολές ελαφρού κινηματογράφου που θέλουν να παράξουν ωμό γέλιο, συνήθως με (κρύα) αστεία που φλερτάρουν με την ηλιθιότητα του ήρωα που υποδύεται ο πρωταγωνιστής. Και ο «Ροζ Πάνθηρας» αυτή την πεπατημένη ακολουθεί με έναν γκαφατζή επιθεωρητή που κάνει τη μία βλακεία μετά την άλλη. Η «Χαλβάη» είναι ο ορισμός αυτών των άγαρμπων, σχεδόν εκβιαστικών κωμικών καταστάσεων, που σε κάνουν σίγουρα να γελάς. Με τη διαφορά πως ύστερα σου σφίγγουν το στομάχι.
Η ταινία είναι κυριολεκτικά γεμάτη με τέτοιου είδους αστεία. Αστεία που προσβάλλουν έναν μετανάστη για την προφορά του, αστεία που μειώνουν τις γυναίκες αφού 9 στις 10 φορές παρουσιάζονται ως φθηνές μηχανές σεξ, αστεία που παρουσιάζουν σήμερα έναν γκέι ως θηλυπρεπή μουστακαλή καλλιτέχνη σαν φιγούρα των «ΑΜΑΝ» το 1997, αστεία που κάνουν το σιχαμένο (κυριολεκτικά) να φανεί ξεκαρδιστικό.
«Ρε συ, γιατί πήγες;» ήταν η συνηθέστερη απάντηση που δέχθηκα όταν παραδέχθηκα στο γραφείο πως πήγα να δω την ταινία του Σεφερλή. Πήγα επειδή πιστεύω στο πηγαίο ταλέντο του Σεφερλή στο λαϊκό θέαμα. Πήγα επειδή ορισμένα σκετς του με κάνουν και παρακολουθώ τις μαγνητοσκοπημένες παραστάσεις του από το «Δελφινάριο» στον ΑΝΤ1. Πήγα επειδή πίστευα πως ήξερε καλά να αποστομώνει τους εχθρούς του με το αποτέλεσμα της δουλειάς του, που κατά γενική ομολογία είναι εύπεπτο αλλά διασκεδαστικό.
Ότι η «Χαλβάη» κάνει θριαμβευτικό άνοιγμα εισπρακτικά μου φαίνεται αναμενόμενο, αλλά με φοβίζει.
Το περίμενα επειδή γνωρίζω καλά πως το κοινό του Σεφερλή είναι τεράστιο και εκτός mediaκού κυκλώματος είναι ο Μάρκος και ο κόσμος όχι απλά τον αγαπά, τον λατρεύει. Όμως με τη «Χαλβάη» το πράγμα είναι λίγο τρομακτικό, όταν σκέφτομαι πως αυτή τη «χιουμοριστική» πληροφορία τη δέχονται παιδιά. Πρόσφατα ο ίδιος ο Μάρκος Σεφερλής επικαλέστηκε την εμπιστοσύνη που του δείχνουν τα παιδιά ως θεατές, τα οποία δεν τα ξεγελάς με φτηνά τεχνάσματα. Ναι, δεν τα ξεγελάς, γι' αυτό και διασκεδάζουν. Ωστόσο, ταυτόχρονα τα μπουκώνεις (και) με λάθος πρότυπα, όπως π.χ. το να χτυπάς μια γυναίκα στο πλαίσιο μιας ερωτικής περίπτυξης, δημιουργώντας της τεράστιες μελανιές στα μάτια, και αυτό να είναι αστειάκι μέσα στο γενικότερο μπάχαλο της ζωής του κινηματογραφικού ήρωα που υποδύεται ο δημιουργός/ πρωταγωνιστής.
Το μόνο καλό στοιχείο στην όλη ταινία είναι ο Ντάνος. Είναι όμορφος, παίζει ωραία, δεν μπλέκεται στιγμή στο χάος των υπολοίπων ηρώων και τελικά έχει ενδιαφέρον και σαν ρόλος για την πλοκή της ταινίας. Ίσως και η Ελένη Καστάνη, που στέκεται με αξιοπρέπεια ένα βήμα πίσω από άβολες στιγμές και εύχομαι να πληρώθηκε καλά για να χαρίσει αίγλη σε αυτό το κινηματογραφικό εγχείρημα.
Αυτό όμως που δεν μπορώ να ξεπεράσω είναι η σκηνή που ο Γιάννης Καπετάνιος βυθίζεται στο σκατό (συγγνώμη, αυτό βλέπεις) ενός γιγαντιαίου περιστεριού που δεν βλέπουμε ποτέ. Εκείνη την ώρα σιχάθηκα και το τσένταρ από τα νάτσος που έτρωγα, κι αυτό δεν αξίζει σε κανένα θεατή στις μέρες μας. Και αυτό αύριο μεθαύριο ίσως είναι παράδειγμα για κάποια παιδιά -που δεν ξεγελάς πάντα- για μια «πλακίτσα» που θα κάνουν σε ένα άλλο παιδί/ άνθρωπο βυθίζοντάς το κάπου άβολα αλλά το ίδιο ντροπιαστικά.
Και δυστυχώς το παραπάνω θέαμα περιλαμβάνεται στο «είδος» που υπηρετεί ο Μάρκος Σεφερλής με έναν υπέροχο τρόπο. Μια ξεκαρδιστική άβολη μπούρδα που έχει ύπουλα μηνύματα, τα οποία άτυπα επιβάλλεται να προσπεράσουμε γιατί «παραμύθι είναι». Επειδή βλέπεις έναν δολοφόνο στο «Τατουάζ» δεν σημαίνει πως το προϊόν σε σπρώχνει να σκοτώσεις, θα πει κάποιος. Δεκτό, αλλά το χιούμορ είναι ύπουλο. Μην ξεχνάς πως συνηθίζουμε να λέμε «έλα μωρέ, πλάκα κάνουμε» ακόμα και για τα πιο ντροπιαστικά πράγματα που εκσφενδονίζονται λεκτικά σε μία παρέα.
Ο Σεφερλής μπορούσε να κάνει καλύτερα αυτή την ταινία και δεν το έπραξε. Επέλεξε συνειδητά να την παρουσιάσει ως ένα long play επεισόδιο του «Προσοχή Μαρκοπέδιο» ή κάτι ανάλογο που ήλπιζα να είχαμε αφήσει στο χρονοντούλαπο. Και δυστυχώς, αυτή τη φορά θα είμαι απέναντί του.
Ο Κωνσταντίνος Αντωνάτος στα social media:
https://www.facebook.com/constantinos.antonatos
http://instagram.com/sirconstantino
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις από την εγχώρια και διεθνή showbiz στο yupiii.gr
