Follow us

Μαθήματα Ποίησης: Μέρος 6ο: Like a scrolling stone: Πώς να αξιοποιήσεις μια σέλφι της Μπόμπα κι έναν ασιάτη fruit ninja με το ραδιοσήμα ενός εξωγήινου

Επανερχόμενος μετά από χρόνια απραξίας στα yupiiiκά κιτάπια μου έψαχνα εδώ και μέρες να βρω ένα φοβερό θέμα για να καταπιαστώ. 

the truth is in there

Άλλωστε τα κατεβατά που έγραφα σωρηδόν στα φέησμπουκ είναι πασέ πια και δεδομένου ότι το limited edition φιλοθεάμων κοινό μου εκεί έχει ασπαστεί την μεταμοντέρνα λογική του “λίγα και περιεκτικά” τότε η ανάγκη έκφρασης με φέρνει πίσω σε γνώριμα λημέρια.

Το πισωγύρισμα, άλλωστε, δεν είν' κακό απαραίτητα.

Αυτή δηλαδή η λαϊκοmeme παραφιλολογία που έχει αναπτυχθεί με τα ψαγμεντέν αλα Δεγαμινιώτη τσιτάτα και άλλα ατμοσφαιρικά ανθυπομιμίδια που χαζεύω αυτιστικά σε διάφορα νεοελληνικά σελιδόνια (σαν τα χελιδόνια ένα πράμα, αλλά με δείκτη μάζας εγκεφάλου αρνητικό) που βρίθουν από αποφθέγματα ζωής τύπου “ό,τι αξίζει πονάει κι είναι δύσκολο” αλλά στα πιο νεοιντερνετικά για οτιδήποτε έχει να κάνει με το παρελθόν, με τρομάζει.

Η σκέψη ότι δηλαδή πρέπει πάντα να κοιτάμε μπροστά, να μη γυρνάμε πίσω σε “αυτήν” ή “αυτόν” ή σε μια παλαιότερη ιδέα γιατί αποτελεί τροχοπέδη της όποιας εξέλιξης μας, το βρίσκω κατάτι επικίνδυνο σε κάθε έκφανση μας και δη στον δημόσιο βίο μας. Το παρελθόν μας είναι άρρηκτο κομμάτι του τώρα και του μέλλοντος μας. Το να επιστρέφεις στο παρελθόν δεν υπονοεί πάντα ενοχικά σύνδρομα ή οπισθοδρόμηση. Το παρελθόν μας είναι η ιστορία μας, η μνήμη μας, το ποιοι είμαστε τώρα. Το ποιοι θα είμαστε μετά. Όμως θα επανέλθω δριμύτερος σε επόμενο μάθημα για τη σημασία παρελθόντος-μνήμης μια και δεν είναι της παρούσης.

Τι έλεγα στην αρχή; Α, για το γεγονός ότι έψαχνα να βρω κάτι να γράψω, έναν πανηγυρικό βρε αδερφέ για την επιστροφή μου. Αφού λοιπόν ξύπνησα όλο κέφι το πρωί να πάω την κόρη μου σχολείο σκεπτόμενος αρχικά τη δήλωση Γαβρόγλου ότι από του χρόνου όλα τα παιδάκια θα πηγαίνουν για μάθημα στις 9 και δευτερευόντως τα pros και cons που θα επιφέρει ένα τέτοιο μέτρο στη ζωή όλων μας (μελλοντική ανάλυση, κρατήστε το), έκανα την καθιερωμένη μου ρουτίνα: ετοίμαζα το πρωινό της διαβάζοντας τις στραφταλιζέ strobo καλημέρες από το αγαπημένο μου μπλογκ “Λόγια και εικόνες της Μαρίας Βογιατζάκη-Ντούζα”, ενημερώθηκα φευγαλέα για τα νέα της ημέρας κρατώντας ως πιο σημαντική είδηση τη νέα σέλφι Μπόμπα-Τανιμανίδη όπου η Μπόμπα συρρίκνωσε λέει τον Τανιμανίδη και αφού εντέλει ταυτίστηκα ως ένα σημαντικό βαθμό με το δράμα της Μιράντας της Ξαφά για τον φουσκωμένο ΕΝΦΙΑ της για το ακίνητο της εις Κολωνάκι μεριά, ένιωσα, ως λαός, να με πλημμυρίζει μια λιποαναρροφητική ευεξία σαν να κοπανιόμουν επί δίωρου με crossfit. Ιδεατά πάντα.

Δεν ρισκάρουμε να απωλέσουμε τα σωσίβια μας που με τόσο κόπο οικοδομήσαμε όλα αυτά τα χρόνια και δη εντός κρίσης.

Ακόμα όμως δεν είχα κατασταλάξει. Με τι να ξεκινήσω τον νέο ποιητικό κύκλο πονημάτων μου; Ο Νίτσες (ναι αυτός ο Γερμανός φιλοσοφος μωρε) έλεγε ότι οι μόνες ιδέες που αξίζουν είναι όσες σου έρχονται περπατώντας. «Καλά κρασιά» μονολογώ «Μιλάει ο Νίτσες, χωρίς να έχει φέησμπουκ. Ίδε ο άνθρωπος. Quelle apostrophe!» που θα έλεγε και κάποιος Γάλλος ελληνομαθής.

Οι μόνες ιδέες που αξίζουν είναι όσες σου έρχονται σκρολάροντας.

Τοιουτοτρόπως λοιπόν άρχισα την αγαπημένη συνήθεια της ανθρωπότητας: Σκρόλαρα. Kατέβαινα, κατέβαινα, πέρασα μέσα από αρχαία meme, διέσχισα κοιλάδες με βίντεα Ασιατών που φτιάχνουν ομελέτες τετράγωνες με ακρίβεια χιλιοστού και λατινοαμερικανών που χειρίζονται τις ματσέτες κόβοντας φρούτα και λαχανικά πιο πειστικά από το Fruit Ninja, ξαπόστασα χαζεύοντας τα πληθωρικά οπίσθια της Ashley Graham (πιο κάτω πέτυχα και άλλες πιο πολίτικλι κορεκτ καλλίπυγες κορασίδες εξίσου καυτές), προβληματίστηκα σκαρφαλώνοντας σαν άλλος Frodo στα βουνά με τα όσα συμβαίνουν με τους ακροδεξιούς Uruk Hai στη Μόρια, πέρασα με δυσκολία μέσα από τις συμπληγάδες των νούμερων τηλεθέασης της πρωινής ζώνης, “διασκέδασα” με το χαμηλότατο πνευματικό επίπεδο των πολιτικών μας και τα αδιασταύρωτα και ανερμάτιστα τουϊταρίσματα τους και τσουπ! Έφτασα στην Ιθάκη μου. Λέει λοιπόν ο τίτλος (ο θεός των εντύπων να τον κάνει τίτλο αυτό —κοτζάμ παράγραφο—, ασόψεται)

Εντοπίσθηκαν άλλα 72 μυστηριώδη ραδιοσήματα από την ίδια άγνωστη πηγή σε ένα μακρινό γαλαξία

«Άλλα;» Αναφωνώ. «Πόσα ήταν τα προηγούμενα δηλαδή; Γιατί δεν ενημερώθηκα από το κοντρόλ έγκαιρα; Ποιος ψεκάζει το περήφανο γαλάζιο του ελληνικού ουρανού μας; Τι μας κρύβουν;» Και συνεχίζει λέγοντας τα εξής φοβερά:

Ερευνητές του προγράμματος αναζήτησης εξωγήινης νοημοσύνης Breakthrough Listen στις ΗΠΑ ανίχνευσαν -με τη βοήθεια ενός συστήματος τεχνητής νοημοσύνης- άλλα 72 ραδιοσήματα (Fast Radio Bursts-FRB) από την ίδια μυστηριώδη πηγή, η οποία βρίσκεται σε ένα μακρινό γαλαξία σε απόσταση περίπου τριών δισεκατομμυρίων ετών φωτός από τη Γη.

Μάλιστα… αναλογίσου μόνο ότι ο πιο κοντινός σε μας γαλαξίας, αυτός της Ανδρομέδας, απέχει μόλις 2,5 εκατομμύρια έτη φωτός. Τι σημαίνει 2,5 εκατομμύρια έτη φωτός; Αν υποθέσουμε ότι ένα έτος φωτός ισούται με περίπου 9.5 τρισεκατομμύρια χιλιόμετρα κάνε τον πολλαπλασιασμό. Και βάλε με το νου σου επίσης ότι εμείς μιλάμε τώρα όχι για την Ανδρομέδα αλλά για εκείνον τον μακρινό γαλαξία των 3 δισεκατομμυρίων ετών φωτός από τη Γη. Άντε γεια! Το καλύτερο έρχεται μετά όμως:

Τα σήματα FRB είναι γρήγοροι φωτεινοί παλμοί ραδιοακτινοβολίας με διάρκεια μόλις μερικών χιλιοστών του δευτερολέπτου. Η πηγή τους είναι ακόμη ασαφής. Διάφορες θεωρίες έχουν προταθεί, από το να είναι άστρα νετρονίων με μεγάλο μαγνητισμό έως να πρόκειται για τις τεχνολογικές "υπογραφές" εξωγήινων εξελιγμένων πολιτισμών.

Αντιπαρέρχομαι τα πυρινικοφυσικά που δεν τα πιάνω και καταπιάνομαι με το δεύτερο σκέλος. Σε τσίμπησα ΑΠΕ-ΜΠΕ των X-files! Μα δεν θα τελειώσουμε ποτέ με αυτούς τους εξωγήινους πια; Στον Υμηττό τους ψάχνουμε στο σύμπαν τριγυρίζουν; Όχι άλλη Scully και Mulder παλι, νισάφι. Αυτή η ηττοπάθεια των Γήινων πρέπει να σταματήσει. Γιατί δηλαδή αυτοί οι κύριοι εξωγήινοι να είναι απαραίτητα πιο ανεπτυγμένοι από εμάς; Αφού τα ούφο και τους ιπταμενους δίσκους εμείς τα φτιαχνουμε λεει σε μυστικές τοποθεσίες της Area 51 στας Αμέρικας. Αλλά ας μην είμαι εμπαθής με τους εξωγήινους γειτόνους μας. Ψυχούλα θα έχουν και αυτοί. Κάποιος θεός θα τους έφτιαξε. Κάποια Βίβλο ή Κοράνι θα έχουν και αυτοί οι καψεροί να πιστεύουν. Και φαντάζομαι κάποιοι θα είναι υπεργαμάτοι και ωραίοι και ανοιχτόμυαλοι και κάποιοι θα είναι ούγκανοι και μισαλλόδοξοι. Κάποιοι από δαύτους θα νοιάζονται για τον συνεξωγήινο τους ό,τι διαγαλαξιακής εθνικότητας κι αν είναι —όπως συμβαίνει και στο Star Wars που βλέπεις ένα σωρό απίθανα πλάσματα με προβοσκίδες και κεραίες να πίνουν στο ίδιο τραπέζι σε κάποιο μπαρ της αυτοκρατορίας— και κάποιοι θα πηγαίνουν μπουλούκια, στοιχισμένοι και θα κοπανάν 9χρονες νομίζοντας ότι είναι από τον Tattooine ξερωγώ, αλλά που τελικά είναι ομοεθνείς τους.

Δεν ξέρω αν η αλήθεια βρίσκεται εκεί έξω. Και εν τέλει, ας μας πει κάποιος τι είναι το εκεί έξω; Γιατί το άγνωστο πρέπει να το αντιμετωπίζουμε με σκεπτικισμό και φόβο; Γιατί επίσης αυτή η ατελείωτη μονομανία των Γήινων “εμείς και άλλος κανείς” ή “εμείς και εκείνοι”; Γιατί η αλήθεια να βρίσκεται εκεί έξω και όχι εδώ μέσα; Μέσα μας. Γιατί η αλήθεια να μην περιλαμβάνει Us and Them που λέγανε και κάτι παλιόγεροι της ροκ ονόματι Pink Floyd; Γιατί πάντα να χωριζόμαστε;

Γιατί να μην ενωνόμαστε; Έτσι για αλλάγη.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις από την εγχώρια και διεθνή showbiz στο yupiii.gr

Διαβάστε Ακόμα