Follow us

Ζωή Λάσκαρη: Λίγο Πριν Πέσει Η Αυλαία: «Το life story μιας γυναίκας που έλαμψε μέχρι το τέλος»

Η Ζωή Λάσκαρη δεν είναι πια ανάμεσά μας και αυτό δυσκολεύομαι να το πιστέψω.

Ζωή Λάσκαρη: Λίγο Πριν Πέσει Η Αυλαία

Η μεγαλύτερη ντίβα του ελληνικού σινεμά έφυγε τόσο ξαφνικά, αλλά τόσο γαλήνια – στον ύπνο της. Όσο ηχηρή ήταν η παρουσία της εν ζωή, τόσο αέρινος ήταν ο θάνατος της. Ήσυχος μα κυρίως αιφνίδιος.

Η Λάσκαρη δεν είναι μια απλή περίπτωση επιτυχημένου ανθρώπου στην Ελλάδα. Η «Ζωίτσα» ήταν ένα χρυσό κορίτσι του σινεμά, η μούσα του Φίνου, η σεξοβόμβα της μεγάλης οθόνης, μια αληθινή κυρία της κοσμικής ζωής, μια γυναίκα που έγραψε τη δική της ιστορία.

Νομίζω δεν υπάρχει άλλη πρωταγωνίστρια στην Ελλάδα που έκανε σχεδόν κάθε χρόνο, κατά τη χρυσή εποχή του σινεμά, ένα δράμα και μια κωμωδία. Από τις «μουσικές ηθογραφίες» του Δαλιανίδη στα ασπρόμαυρα δράματα, όπως ο Κατήφορος, το Δάκρυα για την Ηλέκτρα και τις συνεργασίες με τα «ιερά τέρατα» του «σοβαρού» σινεμά της εποχής. Και Βουτσάς και Κατράκης ως παρτενέρ, μπορεί μέσα στην ίδια χρονιά. Και παράλληλα θέατρο, μετά το ντεμπούτο της στο «Μαριχουάνα Στοπ» (το θεατρικό, όχι την ταινία). Θέατρο ως το τέλος. Θέατρο ουσιώδες, με γκάμα, όχι της μιας σεζόν. Έπαιξε τα πάντα. Από τους «Εραστές του Ονείρου» ως το «Ποιος Φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ», ένα... τσιγάρο δρόμος και ένα πηγαίο γέλιο που ισοπέδωνε τα πάντα στο άκουσμά του.

Η Λάσκαρη ποτέ δεν θέλησε να μπει στα ρούχα του «καλού κοριτσιού». Εντυπωσιακή και ακατέργαστα σέξι, ακροβατούσε πάντα ανάμεσα στην αθώα καλλονή του «Κορίτσια Για Φίλημα» και την αινιγματική αφηγήτρια/ πρωταγωνίστρια στον «Αστερισμό της Παρθένου». Ο θεατής, φανατικός πάντα, είχε να διαλέξει ποια πτυχή της θα λατρέψει περισσότερο. Ακόμα, και στην αστή εκδοχή της στους «Εραστές του Ονείρου», που πλέον μετρούσε τα χιλιόμετρά της στο πανί, ήξερε καλά να παίζει με τις δύο πλευρές της υπόστασής της και τελικά να της σμίγει σε μία, στο brand Ζωή Λάσκαρη.

Ήταν γυναίκα εξωφύλλου. Μέχρι τον γάμο της με τον Αλέξανδρο Λυκουρέζο, η προσωπική της ζωή απασχόλησε πολλές φορές τα εξώφυλλα. Ποιος θα ξεχάσει το φλογερό ειδύλλιο με τον Τόλη Βοσκόπουλο, που σφραγίστηκε με τη μυθική σκηνή στο «Μαριχουάνα Στοπ» όταν της τραγουδούσε «Το Φεγγάρι Πάνωθέ Μου»; Ποια άλλη θα μπορούσε να διεκδικήσει τον τίτλο «Ξανθή Αγαπημένη Παναγιά» που ο ερωτευμένος πρίγκιπας της πίστας τραγουδούσε για την αγαπημένη του; Κι όμως, από τη μέρα που παντρεύτηκε τον Αλέξανδρο Λυκουρέζο ήξερε καλά πως είχε βρει τον τελευταίο της σταθμό και τον σεβάστηκε ως την τελευταία ημέρα. Δίπλα του ως το τελευταίο πρωινό της, στο πλευρό των κοριτσιών της, της Μάρθας και της Άννας- Μαρίας, αλλά και της εγγονής της, Ζένιας.

Δεν ακολούθησε ποτέ το lifestyle, το έκανε να την ακολουθήσει αυτό. Είχε δικό της τρόπο ζωής, μια κοσμοθεωρία προσωπική, που ήξερε να βάζει τα πράγματα στη θέση τους. Κάθε της συνέντευξη είχε κάτι να σου πει, όχι μια ιστορία «από τα παλιά», αλλά μια ουσιώδη δήλωση για την Ζωή του σήμερα. Θυμάμαι να λέει πως δεν κάνει όνειρα για το μέλλον γιατί πολύ απλά δεν έκανε ποτέ τέτοιου είδους σχέδια. Η ζωή πάντα έβρισκε τη Ζωή. Και ήταν απλόχερη μαζί της, κακά τα ψέματα.

Ο λόγος της, δε, ήταν κάτι διαφορετικό από την καλλιτεχνική της υπόσταση. Ενεργή πολίτης με την πραγματική σημασία του όρου, είχε άποψη για το τι συνέβαινε στην κοινωνία, στην Τέχνη, στην τηλεόραση, στον κόσμο ολόκληρο. Στην τελευταία τηλεοπτική εμφάνιση στο «Celebrity Travel» με τον Νίκο Κοκλώνη στο ΣΚΑΪ ταξίδεψε μέχρι την Ιορδανία και μίλησε για την ιδιαίτερη σχέση της με τη συγκεκριμένη χώρα, τον πολιτισμό, τους ανθρώπους της, το προσφυγικό και τόσα άλλα. Και όσο μιλούσε παρατηρούσα μια γυναίκα χορτασμένη, με πάθος για το διαφορετικό, για αυτό που έχει να της δώσει την πραγματική του ουσία. Απεχθανόταν το «δήθεν», το τιμητικό για την πορεία της, αλλά δεχόταν το «μπράβο» για τη δουλειά της σήμερα. Δεν είχε κλείσει τον κύκλο της, δούλευε καθημερινά, ήξερε τι θα κάνει αύριο. Ζούσε τη ζωή της μέχρι την τελευταία στιγμή.

Σε αντίθεση με πάρα πολλούς συναδέλφους που κατάφεραν και τη γνώρισαν, ανανέωναν τα ραντεβού μαζί της ανά σεζόν και είχαν το προνόμιο της προσωπικής επαφής μαζί της, εγώ τολμώ να παραδεχθώ ότι προσωπικά δεν τη γνώρισα ποτέ. Όπως προτιμώ να κάνω και με τα περισσότερα πρόσωπα που θαυμάζω πολύ. Οι καλλιτέχνες με τόσο ισχυρή προσωπικότητα, όπως η Ζωή Λάσκαρη, νομίζω πως προτιμούν να μιλούν μέσα από τη δουλειά τους πρώτα και από τον δημόσιο λόγο τους ύστερα. Οι προσωπικές επαφές είναι για τους φίλους... Αυτοί καλά κάνουν και μιλούν.

Με τον «αγνό» τρόπο του θαυμαστή, λοιπόν, αποχαιρετώ κι εγώ την αγαπημένη μου ηθοποιό. Παράλληλα, όμως, προτείνω σε όσους έτυχε να μην γνωρίσουν τον λόγο και τη σκέψη της Ζωής Λάσκαρη να αναζητήσουν στο διαδίκτυο πληροφορίες για τη ζωή της και να παρακολουθήσουν συνεντεύξεις της. Εκεί θα δουν την πραγματική σπίθα στα μάτια της, που ήταν κινητήριος δύναμη για όλα τα «φώτα» που μάγευε στο πέρασμά της.

«Εγώ δεν γυρνάω πίσω. Δεν σκέφτομαι το παρελθόν. Ούτε αναπολώ, ούτε νοσταλγώ. Τίποτα. Τα πράγματα έγιναν όταν έπρεπε να γίνουν. Τα έζησα όλα στην ώρα τους. Τις τρέλες μου, τα ξενύχτια μου, τα νιάτα μου, τους φίλους μου... Δεν νοσταλγώ τίποτα απ' όσα έζησα. Είμαι γεμάτη. Και είμαι ευχαριστημένη»

Απόσπασμα από συνέντευξη στον Θανάση Φωτίου

Καλό ταξίδι, Ζωή.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις από την εγχώρια και διεθνή showbiz στο yupiii.gr

Διαβάστε Ακόμα